Πότε στ’ αλήθεια πέρασαν τριάντα χρόνια από τότε, που με τον φίλο Χρήστο Χουλιόπουλο, και οδηγώντας το αυτοκίνητό μου, μέσω Ισραήλ, διασχίσαμε την ατέλειωτη μα πανέμορφη έρημο του Σινά, φθάνοντας στο πανάρχαιο μνημείο της Ορθοδοξίας στη Μονή Αγίας Αικατερίνης.
Στα “Χανιώτικα νέα”, πριν λίγα χρόνια, είχα περιγράψει την αλησμόνητη ανάμνηση από τη γιορτή τής Αγίας Αικατερίνης, που είχαμε την ευτυχία να είμεθα εκεί αλλά σήμερα θα πιάσουμε τα… βουνά. Το υψηλότερο όρος είναι αυτό όπου, μετά από όραμα βρέθηκε, το ιερό σκήνωμα της Αγίας Αικατερίνης όπου το είχαν μεταφέρει Αγγελοι και που από τότε έχει λάβει και το όνομά της.
Υψώνεται πάνω από την έρημο 2.637μ. και για να ανέβεις ως εκεί με πεντάωρη πεζοπορία χρειάζεται να λάβεις άδεια από τον αστυνομικό σταθμό του κοντινού χωριού Κατερίνα, όχι για άλλο λόγο αλλά για να καταβάλεις το σχετικό μπαξίσι!! Το κεραμοσκέπαστο εκκλησάκι στην κορυφή, αφιερωμένο στη χάρη Της, είναι ένα σημείο απ’ όπου η θέα είναι απέραντη, ίσως και πάνω από 100 χλμ., προς τις άλλες κορυφές και την έρημο.
Σε έναν βράχο της ο Νίκος Καζαντζάκης, και ο φίλος του Ταλμούχος, έχουν χαράξει τα ονόματά τους, όταν το 1927 έφτασαν ως εκεί. Στην άλλη κορυφή, την πλέον προσιτή και επισκέψιμη, αυτήν του Μωυσή ή του Δεκάλογου (Τζεμπέλ Μουσά), στα 2.285μ., φθάνουν οι περισσότεροι προσκυνητές από την Ελλάδα μα και από τα πέρατα της γης. Αν θελήσεις να φτάσεις στην κορυφή, όχι από το φαρδύ μονοπάτι, αλλά από τα λαξευμένα σκαλιά θα χρειαστείς να ανέβεις 3.700 απ’ αυτά.
Απέναντι, υπάρχει το συγκρότημα της κορυφής της Αγίας Επιστήμης σε υψόμετρο 2.000μ., όπου το ασκητήριο Γαλακτίωνος και Επιστήμης, του ζεύγους ασκητών από τη Θεσ/νίκη, που έφθασαν εδώ, νομίζω τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Εδώ ασκήτευσε για ένα διάστημα και ο Αγιος Παΐσιος. Την περίοδο εκείνη εκατοντάδες χριστιανοί ξεκινούσαν για να το φτάσουν ως εδώ και να ασκητεύσουν αλλά έφθαναν λίγοι, όσοι δεν τελείωναν κατά την σκληρή πεζοπορία μηνών ή δεν φονεύονταν από ληστές.
Στα 60 χλμ. οδικώς από τη Μονή και πάνω από το γυναικείο μοναστήρι της κατάφυτης από φοίνικες όασης Φαράν, ορθώνεται το μεγάλο ορεινό συγκρότημα Σερμπάλ στα 2.052μ., με αμέτρητες γυμνές κακοτράχαλες κορυφές, κάποιες απ’ αυτές απάτητες. Ανάμεσα στις κορυφές που αναφέρθηκα μα και σε ολόκληρη την έκταση της ερήμου, διαβιούν από τα παλιά χρόνια χιλιάδες Βεδουίνοι.
Διέμεναν σε τέντες τις πιο πολλές φορές, ούτε καν σε κλειστές σκηνές, και είχαν και ακόμη έχουν μερικοί, μια πολύ σκληρή ζωή, εξαιτίας της οποίας σπανίως ξεπερνούσαν τα 40 χρόνια ηλικίας. Με θερμοκρασίες τη νύχτα γύρω στο μηδέν και την ημέρα 40 βαθμούς, καταλαβαίνει ο καθένας ότι αυτές οι συνθήκες είναι θανάσιμες για τον ανθρώπινο οργανισμό.
Οι Βεδουίνοι, όμως, είχαν τις ωραίες παραδόσεις τους και που σήμερα πλέον λίγοι τις διατηρούν. Αρκετοί άφησαν τη νομαδική ζωή και στέριωσαν σε σπίτια που έφτιαξαν, ενώ αντικατέστησαν τις καμήλες με… ντάτσουν. Σπάνια, θα συναντήσεις γυναίκες μαυροντυμένες με κουρελιασμένα ρούχα και με φερετζέ, ενώ κυρίως τα παιδιά και στην περιοχή της Μονής έχουν εγκαταλείψει τις παραδοσιακές κελεμπίες και φοράνε τα όχι σε καλή κατάσταση ρούχα, που τους προσέφεραν προσκυνητές από την Ελλάδα.
Ενα – δύο από τα έθιμα, θα αναφέρω: Όταν ένας άνδρας ήθελε να ζητήσει κοπέλα σε γάμο, άρχιζε τις… προσφορές του σε χρήμα προς τον πεθερό, που αντί στην κουβέντα ν’ αυξάνονται σε ποσό, μειώνονταν, ώστε στο τέλος να έχει τη νύφη, καταβάλλοντας ίσως και το μισό ποσό απ’ αυτό που θα προμηθεύονταν μια… καμήλα.
Στα παλαιότερα κυρίως χρόνια, ο αρχιεπίσκοπος Σινά διέμενε στο μετόχι του Καΐρου τον περισσότερο χρόνο. Οταν αποφάσιζε να έλθει στο Μοναστήρι της ερήμου, το σκεπτόταν, γιατί αυτό ήταν δαπανηρό, για τον λόγο ότι οι Βεδουίνοι θεωρώντας τον σαν τον Αρχοντα της Ερήμου, το πληροφορούνταν και τον περίμεναν να τους προσφέρει τα δώρα του.
Εάν διασχίσεις την έρημο με πούλμαν, δεν έχεις τη δυνατότητα να έρθεις πιο κοντά στους Βεδουίνους και τη ζωή των.
Με ιδιωτικό όμως όχημα, σταματάς συχνά σε κάποια τσαντίρια των, όπου τα μικρά παιδιά τρέχουν να σε προϋπαντήσουν για κάποια καραμέλα, που σπάνια θα έχουν, ενώ οι γυναίκες με φερετζέ ή όχι, κρύβονται συνήθως.
Το γυναικείο φύλο, κυρίως τα μικρά κορίτσια, αλλά και τα μεγαλύτερα και οι γυναίκες, παρά τη σκληρή και στερημένη ζωή, είναι καλοκάγαθες και έχουν από παράδοση καλλιτεχνικές ευαισθησίες. Μια μορφή απ’ αυτές, μπορείς να δεις στα κοσμήματα που φορούν, όπως κολιέ από πολύχρωμες μικρές χάνδρες, σαν φυλαχτά ή απλώς διακοσμητικά, φερετζέδες, έργα τέχνης των και άλλα.
Για ένα τέτοιο κόσμημα, αμέτρητες ημέρες προσπάθειας, για να περνάνε μια-μια, εκατοντάδες μικρές χάντρες με τη βελόνα και την κλωστή και αν θελήσεις να αγοράσεις κάτι απ’ αυτά που φοράνε, γιατί δεν τα προσφέρουν για πώληση κανονικά, δεν έχουν ιδέα από το χρήμα. Αν τους δείξεις ένα δολάριο με ερώτημα θα κουνήσουν το κεφάλι ότι συμφωνούν. Είναι κρίμα όμως να μην πληρώσεις κάτι σχετικό με τον κόπο τους. Παραθέτω φωτογραφίες κάποιων από τα κοσμήματα αυτά που έχω στη συλλογή μου.
Τελειώνοντας, αφιερώνω τις παραπάνω σειρές στον Βεδουίνο πορτιέρη της Μονής Σινά Φαρχάν, που είχε μάθει ελληνικά και που κάθε φορά που έφθανα εκεί με υποδεχόταν με χαμόγελα, αγκαλιές και φιλοφρονήσεις. Θά ’ναι 20 χρόνια που έφτασα ως εκεί για τελευταία φορά, αλλά δεν φύλαγε πλέον την πύλη.
Ο Φαρχάν, μου είπαν οι άλλοι, μας άφησε χρόνους.
Πόσο λυπήθηκα…
Φαρχάν σε θυμάμαι!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου