Όσιος Θεόδωρος Εδέσσης: Σύντομη Βιογραφία και Εισαγωγικά Σχόλια

(Από τη Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών)

Σύντομη βιογραφία: Ὁ ἅγιος πατέρας μας Θεόδωρος ἔζησε στά χρόνια τῆς βασιλείας τοῦ Ἡρακλείου καί τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ Πωγωνάτου, γύρω στό 660 μ.Χ. Πρῶτα ἀγωνίστηκε τόν ἀσκητικό βίο στή μονή τοῦ ἁγίου Σάββα· ὕστερα, μέ τήν ψῆφο τοῦ Θεοῦ ἀνέβηκε στόν ἐπισκοπικό θρόνο τῆς πόλεως Ἐδέσσης.

Ἔκανε πολλά θαύματα καί ὅσο ζοῦσε καί μετά τό θάνατο, καί μέ τίς θεῖες διδασκαλίες του ἔκανε πολλούς μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ καί πολλούς νά σωθοῦν· καί στίς 19 Ἰουλίου ἀπῆλθε στίς αἰώνιες μονές, ὅπως ἀναφέρεται στό βίο του πού περιέχεται στό βιβλίο «Καλοκαιρινή». Δέν γνωρίζομε μέ ἀκρίβεια ἄν ἄφησε καί ἄλλα συγγράμματα· ὅμως αὐτά τά 100 κεφάλαια πού φιλοπόνησε, ἐγκρίθηκαν νά συμπεριληφθοῦν στή συλλογή τῶν νηπτικῶν. Γιατί παρέχουν πλούσιο τόν καρπό τῆς ἱερῆς νήψεως καί τῆς πνευματικῆς ὠφέλειας σέ κείνους πού τά διαβάζουν μέ ἐπιμέλεια. Καί ὅσοι ἐπιθυμεῖτε τή σωτηρία σας, ἐλᾶτε καί θερίστε ἄφθονα.

Στό τέλος τῶν κεφαλαίων αὐτῶν ἔχει προστεθεῖ καί τό «Θεωρητικό» πού ἐπιγράφεται μέ τό ὄνομα τοῦ Θεοδώρου. Βλέποντας ὅτι αὐτό ἀκολουθεῖ τόν ἴδιο νηπτικό χαρακτήρα καί ἔχει τήν ἴδια ἔκφραση τοῦ λόγου μέ τά 100 κεφάλαια, ὅπως καί ἀπό ἄλλα εὔλογα σημάδια, βγάλαμε τό συμπέρασμα ὅτι εἶναι γνήσιο ἔργο τοῦ ἴδιου Θεοδώρου.

Εισαγωγικά σχόλια: Ὁ ὅσιος Θεόδωρος, ὁ καί Σαββαΐτης ἀποκαλούμενος, γιατί ἀσκήθηκε στή μονή τοῦ ἁγίου Σάββα στά Ἱεροσόλυμα, ἀλλά καί Ἐδέσσης λεγόμενος, γιατί ἐξελέγη ἐπίσκοπος στή Μητρόπολη τῆς πόλεως Ἔδεσσα τῆς Συρίας, ἔζησε κατά τόν ἕβδομον αἰώνα καί ἧταν γνωστός ὡς «μεγάλος ἀσκητής». Ὑπῆρξε πνευματικότατος καί θεωρητικότατος, ὅπως καταφαίνεται τόσο ἀπό τά «Ἑκατό Κεφάλαια», ὅσο καί ἀπό τό «Θεωρητικό», πού ἀπ' ὅλα τά ἔργα του ἐνσωμάτωσαν μόνον αὐτά οἱ συντάκτες τῆς Φιλοκαλίας.

Στά «Ἑκατό Κεφάλαια» ἀπαντοῦμε συχνά: «ὅπως εἶπε ἕνας ἀπό τούς ἀρχαίους», πράγμα πού σημαίνει ὅτι ἐκμεταλλεύεται τήν πείρα τῶν προγενεστέρων ἀσκητικῶν Πατέρων καί τήν ἀναχωνεύει στήν προσωπική του πείρα, ὡς σύμφωνη, ἀλλά καί γιά περισσότερη κατοχύρωση τῆς διδασκαλίας του. Ὑπάρχουν ὁλόκληρα κεφάλαια ἐλαφρῶς τροποποιημένα πού ἀποτελοῦν μεταγραφές ἀπό τόν Εὐάγριο καί τόν ἅγιο Μάξιμο, τά ὁποῖα ὅμως ἀποβαίνουν τό θεμέλιο ἄλλων δικῶν του κεφαλαίων.

Ἡ διδασκαλία τοῦ ὁσίου Θεοδώρου στηρίζεται ἐπάνω στή δογματική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἀναφορικά μέ τήν πτώση, τήν ἐπαναφορά στήν πρώτη ἀγαθότητα διά τῆς ἀποκαταστάσεως τοῦ «κατ' εἰκόνα» μέ τό ἅγιο Βάπτισμα, τήν ἐλευθερία τῆς ψυχῆς, τά πάθη καί τόν πόλεμο τοῦ σατανά. Βάσει θεολογικῶν καί ἀνθρωπολογικῶν προϋποθέσεων κτίζει τήν διδασκαλία του περί τῶν παθῶν, τῶν ἀρετῶν καί τῆς δυναμικῆς φορᾶς τῆς ψυχῆς πρός τήν κάθαρση, τή μυστική ἔνωση μέ τόν Χριστό καί τή θέωση τοῦ νοῦ.

Κατά τόν ἕβδομο αἰώνα, πού ἔζησε ό ὅσιος Θεόδωρος, εἶχε ἀναπτυχθεῖ πλουσιότατη ἀσκητική καί πνευματική γραμματεία, ἀπό τήν ὁποία φαίνεται ὅτι ἀνεπαίσθητα ἐπηρεάζεται, μέχρι σημείου νά μήν εἶναι εὔκολο νά διακρίνει κανείς πότε μεταγράφει ἀπό προγενέστερους Πατέρες, πότε διαπιστώνεται ταυτότητα ἀπόψεων καί πότε παρουσιάζει πρωτοτυπία. Καί αὐτό ἐξ ἀφορμῆς τῆς φραστικῆς ἀναπλάσεως τῶν κεφαλαίων. Πάντως εἶναι ἄψογα ἀπό τήν ἄποψη τῆς ἀσκητικῆς καί θεολογικῆς παραδόσεως, ἀφοῦ τά κεφάλαια ἀναπτύσσονται μέσα στά πλαίσια τῆς πατερικῆς ἐμπειρίας, στήν ὁποία ἀρκετά προσωπικά στοιχεῖα συνεισφέρει ὁ Ὅσιος.

Τά ἴδια σχεδόν μπορεῖ νά λεχθοῦν καί γιά τό «Θεωρητικό», πού εἶναι λόγος ἀσκητικός μέν, ἀλλά κινεῖται σέ ὑψηλά ἐπίπεδα θεωρίας καί θείου ἔρωτος. Ἐλέχθη ὅτι τά θέματα αὐτά ἀναπτύχθηκαν τόν δέκατο τέταρτο αἰώνα καί γι' αὐτό ἀμφισβητήθηκε ἡ πατρότητα τοῦ «Θεωρητικοῦ». Νομίζομε, ὅτι ὁ προβαλλόμενος λόγος δέν εὐσταθεῖ, γιατί μέχρι τόν ἔβδομο αἰώνα τά θέματα αὐτά εἶχαν ἀναπτυχθεῖ ὄχι μονάχα ἀπό τούς Καππαδόκες, τούς Ἀλεξανδρινούς καί τούς ἀσκητικούς Πατέρες, ἀλλά πλούσιο ὑλικό καί ἰστορικούς ἐρεθισμούς πρόσφερε πρό τῶν Νεοπλατωνικῶν καί αὐτός ὁ Ἰουδαῖος Φίλων. Ἀφήνομε τό πόσον ἐπέδρασαν στούς ἁγίους Πατέρες κατά τά μέσα τοῦ ἔκτου αἰώνα τά Ἀρεοπαγιτικά συγγράμματα, πού ἔδωσαν μεγάλη ὤθηση στόν θεωρητικό βίο καί στή φιλολογία περί θείου ἔρωτος.

Τό «Θεωρητικό» εἶναι μιά πλήρης ἔκθεση τῶν προϋποθέσεων τῆς θεώσεως, μέσα στήν ὁποία σημαντική θέση κατέχει ὁ θεωρητικός τρόπος ζωῆς, ὡς συνεχής ἀνάταση τοῦ νοῦ εἰς τά νοητά, φυσικά μέ προσευχή καί τή λοιπή παραδοσιακή ἀσκητική ἀγωγή. Ἡ θεωρία τῶν νοητῶν ὁδηγεῖ εἰς τόν ἔρωτά τους καί ἐπομένως τά γήινα λησμονοῦνται. Χωρίς νά πρόκειται γιά ἕνα πνευματικό μονοφυσιτισμό, ἡ ψυχή νοεροποιούμενη εὐρίσκει τήν ἀπόλυτη μακαριότητά της στό χῶρο τῶν νοητῶν, ὅπου ὁ Χριστός, ὁ ἀγγελικός διάκοσμος καί τά μακάρια πνεύματα, καταλαμπόμενα ἀπό τίς ἀκτίνες τοῦ ἀκτίστου φωτός καί πλέοντα στό κτιστό φῶς τῆς πρεσβυτέρας κτίσεως.

Ὁ ὅσιος Θεόδωρος —ἐάν εἶναι αὐτός ὁ πατήρ τοῦ «Θεωρητικοῦ»—, γνωρίζει ἀρκετά τήν γραμματεία περί θείου φωτός, περί πνευματικῆς θεωρίας, περί τῆς ἀξίας τοῦ νοῦ καί τῶν φυσικῶν καί ὑπερφυσικῶν κινήσεών του, καταφάσκει στίς σωματικές αἰσθήσεις, ἀλλά συνιστᾶ τήν ὑπέρβασή τους, ἀναλύει τήν ἀνθρωπολογική σύνθεση καί τίς δυνατότητες τοῦ πιστοῦ, δίδει τό προβάδισμα στήν ἀγαθή βούληση γιά ἀνάβαση τοῦ νοῦ στόν Θεό καί γενικῶς, ἀναπτύσσει παραδοσιακῶς τήν πατερική διδασκαλία γιά τήν πνευματική τελείωση.

Τό «Θεωρητικό» συνοψίζει βαθειές καί πυκνές ἐμπειρίες καί προϋποθέτει πλούσια χάρη, μεγάλο καί ἐλλαμπόμενο νοῦ καί ὑψηλή θεολογική γνώση, καί φαίνεται, ὅτι μᾶλλον ἔχει γραφεῖ στήν περίοδο τοῦ μονασμοῦ του παρά στόν καιρό τῆς ποιμαντικῆς του δράσεως, ἀφοῦ εἶναι προορισμένο νά διδάξει τούς μοναχούς γιά τή θεωρητική ζωή, ὄχι βέβαια στήν ἐκδοχή τῶν φιλοσόφων.

--------------------------------------------------
(πηγή: Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης, εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 1986, β΄τόμος, σελ. 9-11)

Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός: Σύντομη Βιογραφία και Εισαγωγικά Σχόλια (Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, γ΄ τόμος)

Σύντομη βιογραφία: O όσιος πατέρας μας Πέτρος, που χρημάτισε επίσκοπος Δαμασκού, έζησε στα χρόνια της βασιλείας του Κωνσταντίνου του Κοπρωνύμου κατά το έτος 775. Αυτός λοιπόν, ασκώντας πρώτα το μοναχικό και αναχωρητικό βίο, ζούσε με τόση ακτημοσύνη, ώστε ούτε βιβλίο δικό του δεν είχε, όπως μαρτυρεί ο ίδιος για τον εαυτό του. 

Παίρνοντας ωστόσο από άλλους τα βιβλία, εννοώ της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, των μεγάλων διδασκάλων της Εκκλησίας και όλων γενικά των άλλων νηπτικών και θεοφόρων Πατέρων, έδειξε τέτοια φιλοπονία, ώστε, μελετώντας νύχτα - μέρα το νόμο του Κυρίου και πίνοντας από τα ζωοποιά νερά του, αναδείχθηκε δένδρο αληθινά ψηλό και ουράνιο, κατά τον Ψαλμωδό (Ψαλμ. 1, 3), φυτεμένο σ' αυτές τούτες τις πηγές των νερών του Πνεύματος.

Με μιά διαφορά: το δένδρο δίνει τον καρπό του σε μιά μόνον εποχή· το άλλο όμως δένδρο, ο όσιος Πέτρος, δεν έκανε το ίδιο, αλλά, μένοντας αδιάκοπα και αμείωτα θαλερό, έδωσε όλες τις εποχές πνευματικούς καρπούς ωραίους στην όψη, γλυκούς στη γεύση, ευωδιαστούς στην όσφρηση, που χορταίνουν κάθε αίσθηση σώματος και ψυχής με την αθάνατη και ευωδιαστή γλυκύτητα που αναδίδουν.

Ο όσιος πατέρας, όσο ζούσε, απέδωσε πολλούς και μεγάλους καρπούς με τους ασκητικούς κόπους του. Κατά το θάνατό του απέδωσε περισσότερους και μεγαλύτερους, καθώς έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου· γιατί, ελέγχοντας την κακόδοξη αίρεση των Αράβων και των Μανιχαίων, τιμωρήθηκε με κόψιμο της γλώσσας από τον Ουαλίδ, γιο του αρχηγού των Αράβων Ισήμ, και εξορίστηκε στην ευδαίμονα Αραβία, όπου τελείωσε τη ζωή του μιλώντας καθαρά και ιερουργώντας. Μετά δε το θάνατό του αποδίδει πάρα πολλούς και υπερβολικά μεγάλους καρπούς με το αληθινά πανέμορφο και πανάρετο αυτό βιβλίο, που μας άφησε σαν κάποια πατρική και αναφαίρετη κληρονομιά.

Συνείδηση και Διάκριση Τα δύο μάτια τής καθαρής ψυχής Αγίου Δημητρίου τού Ροστώφ

Πηγή: "Πνευματικό Αλφάβητο" Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής. 1996.



Για να δεις τα υλικά πράγματα, πρέπει να είναι υγιείς οι σωματικοί οφθαλμοί σου. Για να γνωρίσεις τα νοερά πράγματα, πρέπει να είναι υγιείς οι οφθαλμοί της ψυχής σου, να έχεις δηλαδή φωτισμένη συνείδηση και διάκριση. Μόνο μ' αυτή την προϋπόθεση θα εφαρμόζεις σωστά τις εντολές του Θεού "και ουκ εκκλίνεις απ' αυτών εις δεξιά ουδέ εις αριστερά, ίνα συνείς εν πάσιν οις εάν πράσσεις" (Ιησ. Ναυή 1. 7).

Διάκρισις είναι η ικανότητα της ψυχής να διακρίνει αλάθητα σε κάθε περίπτωση το καλό από το κακό, το θείο θέλημα από τη δαιμονική απάτη. Με τη διάκριση θα γνωρίσεις πότε και πώς πρέπει να πολεμάς τα πάθη, πότε να υποχωρείς, πώς να αντιμετώπισης νικηφόρα τις πανουργίες των δαιμόνων, πότε οι λογισμοί σου προέρχονται από τον Θεό και πότε από τους δαίμονες. Αυτή τη νοερή αίσθηση την αποκτούν μόνο όσοι έχουν καθαρή καρδιά και καθαρό σώμα, αμόλυντη συνείδηση και αμόλυντες αισθήσεις.

Η συνείδησίς σου είναι η φωνή και ο έλεγχος του φύλακος Αγγέλου, που σου έστειλε ο Θεός στο Άγιο Βάπτισμα. Και λέω η φωνή του φύλακος Αγγέλου, γιατί δεν τολμώ να πω ότι συνείδησις είναι η ίδια η φωνή του Αγίου Πνεύματος μέσα σου.

Η συνείδησή σου θα φωτισθεί και η διάκρισή σου θα καλλιεργηθεί και θ' αναπτυχθεί μόνο με τον αγώνα για την απαλλαγή από τα πάθη. Όσο καθαρίζεσαι από τον ρύπο των παθών, τόσο η συνείδησή σου θα φωτιζεται· και όσο φωτίζεται η συνείδηση, τόσο θα τελειοποιείται η διάκριση και όσο τελειοποιείται η διάκριση, τόσο πιο αποτελεσματικός και καρποφόρος θα γίνεται ο αγώνας σου κατά των παθών.

Για να τα κατορθώσεις όμως αυτά, γύμνωσε τον νου σου από το δικό σου θέλημα και τη δική σου γνώμη και κατάφευγε στον Κύριο για να σου δίνει τις λύσεις σε κάθε περίσταση, όπως κατέφευγε ο προφήτης ικετεύοντας: "Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδό εν ή πορεύσομαι… Δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου, ότι συ ει ο Θεός μου" (Ψαλμοί 142. 8. 10). Η φωνή της συνειδήσεως είναι η φωνή του Θεού. Και φωνή του Θεού δεν είναι άλλη από τη φωνή των θείων Γραφών, η φωνή των Αγίων, τη φωνή της Εκκλησίας και τη φωνή του πνευματικού σου.

Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο τον νου και τον όρισε βασιλιά και επίσκοπο των παθών και των επιθυμιών, για να επιβάλλεται σ' αυτά με σύνεση και διάκριση. Γι' αυτό υπάκουε πάντα στον έλλογο νου και όχι στα άλογα σαρκικά πάθη. Αν δεν υπακούς στον νου είσαι τυφλός. Τυφλή είναι και η σάρκα. "Τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγεί, αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται" (Ματθαίος 15. 14)

Αν θέλεις εσωτερική γαλήνη και ψυχική υγεία στη γη, αν θέλεις και την αιώνια μακαριότητα στον ουρανό, τότε κυβέρνησε τα πάθη σου, κάνοντας υπακοή στη φωνή της συνειδήσεώς σου. Αν σε κυβερνούν τα πάθη, δεν θ' απολαύσεις παρά βάρος, πικρία, έλεγχο της συνειδήσεως στη ζωή αυτή, και αιώνια κόλαση στην άλλη.

Ασχολήσου με τα έργα του Θεού, με την καλλιέργεια της ψυχής σου, με την απόκτηση των αρετών, που θα σου χαρίσουν τα άφθαρτα αγαθά. Η σάρκα γρήγορα θα φθαρεί, η επιθυμία θα μαραθεί, μόνο η ψυχή θα ζήσει αιώνια. "Ό γαρ εάν σπείρει άνθρωπος, τούτο και θερίσει· ότι ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού εκ της σαρκός θερίσει φθοράν, ο δε σπείρων εις το Πνεύμα εκ του πνεύματος θερίσει ζωήν αιώνιον". (Γαλ. 6. 7-8).

Προσευχή Αγίου Δημητρίου τού Ροστώφ

Πηγή: "Πνευματικό Αλφάβητο" Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής. 1996.

Ψυχή χωρίς προσευχή είναι καταδικασμένη να πεθάνει από πνευματική ασφυξία, όπως το σώμα όταν στερηθεί το οξυγόνο.

Δυο ειδών προσευχές έχουμε: την κοινή, τη φανερή· και την ατομική, τη μυστική. Η κοινή προσευχή πρέπει να γίνεται πάντοτε σύμφωνα με την τάξη και το τυπικό που ορίζει η Εκκλησία μας. Στην κοινή προσευχή δεν έχουμε δικαίωμα ν' αυτοσχεδιάζουμε, όπως κάνουν οι αιρετικοί. Έχει τον καθορισμένο χρόνο και το καθορισμένο από την Εκκλησία περιεχόμενό της: μεσονυκτικό, όρθρος, ώρες, λειτουργία, εσπερινός, απόδειπνο. Το ίδιο το Πανάγιο Πνεύμα, που συγκροτεί ολόκληρη την Εκκλησία, όρισε αυτές τις προσευχές, για να λατρεύεται και να δοξάζεται αδιάκοπα ο αληθινός Θεός στη γη από τους ανθρώπους, όπως δοξάζεται στον ουρανό από τους αγγέλους.

Η ατομική προσευχή δεν είναι προκαθορισμένη. Είναι η προσωπική συνομιλία και επικοινωνία του ανθρώπου με τον ουράνιο Πατέρα του, του πλάσματος με τον Πλάστη του. Αυτή η προσευχή, διδάσκει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, ως προς την ποιότητά της είναι συνουσία και ένωσις ανθρώπου και Θεού· και ως προς την ενέργεια της, έχει τέτοια και τόση δύναμη, ώστε συντηρεί και διατηρεί τον κόσμο, συμφιλιώνει με τον Θεό, σβήνει πλήθος αμαρτημάτων, σώζει από τους πειρασμούς, συντρίβει τα τεχνάσματα των δαιμόνων, γεννά όλες τις αρετές, χορηγεί τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, τρέφει την ψυχή, φωτίζει τον νου, διαλύει τη λύπη και την ακηδία, σβήνει τον θυμό, καλλιεργεί την ελπίδα, καθρεπτίζει την πνευματική πρόοδο, αποκαλύπτει τα μέλλοντα.

"Συ δε όταν προσεύχη, είσελθε εις το ταμιείον σου, και κλείσας την θύραν σου προσεύξαι τω Πατρί σου τω εν τω κρυπτώ" (Ματθ. 6. 6). "Ταμιείον" πνευματικό είναι η καρδιά πού ενώνεται με τον νου και γεννά ό,τι ο άγιος Θεοφύλακτος ονομάζει μυστική διάνοια. Εκεί μέσα επιτελείται η εσωτερική προσευχή. Δεν χρειάζεται να κινηθούν τα χείλη, να χρησιμοποιηθούν βιβλία, να επιστρατευθούν τα μάτια και ή γλώσσα και οι φωνητικές χορδές· χρειάζεται όμως ν' ανυψωθεί ο νους προς τον Θεό και να βυθισθεί μέσα σ' Αυτόν.

Το πνευματικό "ταμιείον" της καρδίας σου χωρεί και κλείνει μέσα του ολόκληρο τον Κύριο και τη βασιλεία των ουρανών, καθώς ο ίδιος διαβεβαίωσε: "Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστίν" (Λουκ. 17. 21). Η καρδιά, εξηγεί ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, είναι μικρό όργανο, αλλά μέσα της χωρούν τα πάντα: εκεί ο Θεός, εκεί οι άγγελοι, εκεί η αιώνια ζωή και βασιλεία, εκεί οι άγιοι, εκεί ο θησαυρός της χάριτος. Σ' αυτό λοιπόν το εσωτερικό καρδιακό ταμείο ν' αποσύρεσαι συχνά, να συγκεντρώνεις όλο σου τον νου, να παρίστασαι νοερά ενώπιον του Θεού και να επικοινωνείς μαζί Του μυστικά, με πνευματική θέρμη και ζώσα πίστη, ασκούμενος στη νήψη, για να εξελιχθείς "εις άνδρα τέλειον".

Μάθε τον άριστο τρόπο της προσευχής: Πρώτα ν' απευθύνεις στον Θεό ειλικρινή και βαθιά ευχαριστία "πάντων ένεκεν". Στη δεύτερη θέση βάλε την εξομολόγηση των αμαρτιών σου, με μετάνοια, συναίσθηση και συντριβή ψυχής. Και τελευταία ας αναφέρεις τα αιτήματά σου προς τον ουράνιο Πατέρα σου.

Αν προσεύχεσαι πολύν καιρό και ο Θεός δεν εισακούει τα αιτήματά σου, οπωσδήποτε τούτο συμβαίνει για τρεις αίτιες: Ή διότι ζητάς κάτι πριν έρθει η κατάλληλη ώρα, ή διότι ζητάς ανάξια και υπερήφανα, ή διότι ο παντογνώστης Κύριος γνωρίζει πως αν εκπληρώσει την επιθυμία σου θα πέσεις κατόπιν σε υπερηφάνεια ή σε αμέλεια.

Υπάρχει προσευχή ευάρεστη στον Θεό και καρποφόρα. Και υπάρχει προσευχή βδελυκτή στον Θεό και άκαρπη. Αν θέλεις να δεχθεί ο Κύριος την προσευχή σου, πλησίασέ Τον με πολλή ταπείνωση και συντριβή, με καθαρούς τους λογισμούς, με βαθιά εμπιστοσύνη στην πρόνοιά Του, με καθαρή την καρδιά από την οργή και τη μνησικακία, με Πνεύμα μαθητείας και υπακοής στο θέλημά Του. Αυτές είναι οι βασικές προϋποθέσεις τής καρποφόρας προσευχής.

"Προσευχόμενοι δε μη βαττολογήσητε ώσπερ οι εθνικοί, δοκούσι γαρ ότι εν τη πολυλογία αυτών εισακουσθήσονται" (Ματθ. 6. 7), λέει ο Κύριος. Και ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος πάλι διδάσκει: "Μη ζητάς να λες πολλά στην προσευχή σου, για να μη διασκορπισθεί ο νους σου αναζητώντας λόγια. Ένας λόγος τελωνικός εξιλέωσε τον Θεό, και ένας λόγος πίστεως έσωσε τον ληστή. Η πολυλογία στην προσευχή πολλές φορές δημιούργησε στον νου φαντασίες και διάχυση, ενώ αντιθέτως η μονολογία συγκεντρώνει τον νου".

Γι' αυτό ασκήσου στην αδιάλειπτη καρδιακή προσευχή, τη νοερά προσευχή, το "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με", υπακούοντας στα λόγια του απόστολου: "Θέλω πέντε λόγους δια του νοός μου λαλήσαι... ή μυρίους λόγους εν γλώσση" (Α' Κορ. 14. 19). Αν αυτή η προσευχή γίνει η αναπνοή της ψυχής σου, θα σε οδήγηση κατ' ευθείαν στη μυστική ένωση με τον Κύριο.

Την αληθινή και καθαρή προσευχή δεν μπορεί να σου τη διδάξει άλλος, εκτός από τον Κύριο.

Η προσευχή δεν έχει άλλο δάσκαλο εκτός από τον ίδιο τον Θεό, "τον διδάσκοντα άνθρωπον γνώσιν και δίδοντα ευχήν τω ευχομένω" (Ψαλμ. 93. 10 - Α' Βασ. 2. 9). Γι' αυτό μιμήσου τον μαθητή εκείνο που με απλότητα παρακάλεσε τον Χριστό: "Κύριε, δίδαξον ημάς προσεύχεσθαι" (Λουκ. 11. 1).

Η γνώση του Θεού κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά Σεβ. Ναυπάκτου Ιεροθέου Βλάχου

Πηγή: Σεβ. Ναυπάκτου Ιεροθέου Βλάχου: "Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία".



Η ανάπτυξη της διδασκαλίας του αγίου Ισαάκ του Σύρου περί των τριών γνώσεων μας δίδει την δυνατότητα να προχωρήσουμε και να δούμε το θέμα της γνώσεως του Θεού κατά τον αγιορείτη άγιο Γρηγόριο Παλαμά. Όταν ο άνθρωπος ανέλθη από την σαρκική γνώση στην ψυχική και από την ψυχική στην πνευματική, τότε ορά τον Θεό και αποκτά την γνώση του Θεού, που είναι η σωτηρία του. Η γνώση του Θεού, όπως θα αναπτυχθή κατωτέρω, δεν είναι εγκεφαλική, αλλά υπαρξιακή, δηλαδή όλη η ύπαρξη του ανθρώπου πληροφορείται αυτήν την θεογνωσία. Αλλά για να φθάση ο άνθρωπος σ’ αυτήν την γνώση πρέπει να προηγηθή κάθαρση της καρδιάς, δηλαδή θεραπεία της ψυχής, του νοός και της καρδίας. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. ε’, 8).

            Ας δούμε όμως τα πράγματα αναλυτικότερα.

            Όπως έχει σημειωθή, ο Βαρλαάμ ισχυριζόταν ότι η γνώση του Θεού δεν είναι υπόθεση θεωρίας του Θεού, αλλά υπόθεση της νοήσεως του ανθρώπου. Μπορούμε, έλεγε, να αποκτήσουμε την θεογνωσία με την φιλοσοφία, γι’ αυτό τους Προφήτας και τους Αποστόλους, που έβλεπαν το άκτιστο Φως, κατέτασσε σε κατώτερη θέση από τους φιλοσόφους. Το άκτιστο Φως το ονόμαζε αισθητό, κτιστό και «χείρον της ημετέρας νοήσεως». Όμως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, φορεύς της Παραδόσεως και άνθρωπος της αποκαλύψεως, υποστήριζε τα αντίθετα. Στην θεολογία του παρουσιάζεται η διδασκαλία της Εκκλησίας, σύμφωνα με την οποία, το άκτιστο Φως, δηλαδή η όραση του Θεού, δεν είναι απλώς συμβολική όραση, δεν είναι αισθητή και κτιστή, ούτε κατωτέρα της νοήσεως, αλλά είναι θέωση. Δια της θεώσεως ο άνθρωπος αξιώνεται να δη τον Θεό. Και αυτή η θέωση δεν είναι αφηρημένη κατάσταση, αλλά ένωση του ανθρώπου με τον Θεό. Δηλαδή ο άνθρωπος θεωρώντας το άκτιστο Φως, το βλέπει γιατί ενώνεται με τον Θεό, το βλέπει με τους εσωτερικούς οφθαλμούς και με αυτούς ακόμη τους σωματικούς οφθαλμούς, οι οποίοι έχουν μετασκευασθή από την ενέργεια του Θεού. Επομένως η θεωρία είναι ένωση του ανθρώπου με τον Θεό. Και αυτή η ένωση είναι γνώση του Θεού. Τότε ο άνθρωπος αξιώνεται να γνωρίση τον Θεό. Και αυτή η γνώση είναι υπέρ την ανθρωπίνην γνώσιν και υπέρ την αίσθησιν.

            Όλη αυτήν την θεολογία ο άγιος την αναπτύσσει σποραδικά σε όλα του τα έργα. επειδή όμως δεν έχουμε την πρόθεση στο κεφάλαιο αυτό να παρουσιάσουμε συστηματικά όλη την διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου σχετικά με την γνώση του Θεού, γι’ αυτό θα περιορισθούμε στην ανάλυση των κεντρικών σημείων της διδασκαλίας του, όπως παρουσιάζεται στο βασικό του έργο «Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων» (βλ. Πατερικαί εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Γρηγορίου Παλαμά έργα, τόμος 2ος, Θεσσαλονίκη 1982, ΕΠΕ). Και πάλι πρέπει να προστεθή ότι δεν θα παρουσιάσουμε όλη την διδασκαλία, όπως εκτίθεται στο έργο αυτό «Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων», αλλά τα κεντρικά σημεία. Αμέσως μετά το χωρίο θα παρατίθεται η σελίδα του βιβλίου στο οποίο παραπέμπουμε.

            Χαρακτηριστικό χωρίο στο οποίο παρουσιάζεται συνοπτικά η διδασκαλία αυτή του αγίου είναι το ακόλουθο. «Ο δε πάσαν την προς τα κάτω σχέσιν της οικείας αφελών ψυχής και εκ πάντων απολυθείς δια της των εντολών τηρήσεως και της εκ ταύτης απαθείας, υπερβάς πάσαν γνωστικήν ενέργειαν δι’ εκτενούς και ειλικρινούς και αΰλου προσευχής, κακεί δι’ ενώσεως αγνώστου καθ’ υπεροχήν περιλαμφθείς τω απροσίτω φέγγει, μόνος ούτος, φως γεγονώς και δια του φωτός θεώμενος και φως ορών εν τη του φωτός εκείνου θέα τε και απολαύσει, και το υπερφαές και απερινόητον όντως γινώσκει του Θεού, ουχ υπέρ την νοητικήν μόνην δύναμιν του νου, την ανθρωπίνην ταύτην, δοξάζων τον Θεόν – πολλά γαρ και των κτιστών υπέρ αυτήν εισιν- , αλλά και υπέρ την υπερφυεστάτην ένωσιν εκείνην, δι’ ης μόνης τοις των νοητών επέκεινα ο νους ενούται «εν θειοτέρα μιμήσει των υπερουρανίων νόων» (σελ. 522-524).

Περί Θείων Ενεργειών Θείες αΐδιες (άναρχες) ενέργειες Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

Ούτω λοιπόν όχι μόνον εις την περίπτωσιν τής σοφίας, αλλά και επί τής ζωής και τής αγαθότητος, τής αγιότητος και τής αθανασίας, και γενικώς όλων τών όντων, άλλα μεν έχουν κτισθεί και λάβει αρχήν ως μετέχοντα, άλλα δε επιφαινόμενα μεθεκτώς είναι άκτιστα και άναρχα· διότι είναι θείαι αΐδιοι ενέργειαι, συνημμέναι αϊδίως με τον εξ αϊδίου Παντοδύναμον και αυτοτελή Θεόν και δεσπότην τού παντός, ο Οποίος είναι και τών μεθεκτών τούτων ως φύσει εξ αϊδίου νοουμένων ανώτερος και υψηλότερος κατά την αμέθεκτον εις όλους ουσίαν.

Δι' όλα δε ταύτα ας προσέλθει να συνηγορήσει με ημάς ο πολύς εις τα θεία Μάξιμος, ο οποίος και προ ολίγου ανωτέρω προεβλήθη λέγων σαφώς ότι ο Θεός είναι κατ' ουσίαν αμέθεκτος εις όλους. Λέγει λοιπόν:

"Όλα τα αθάνατα καθώς η ζωή, και όλα τα άγια καθώς και η ιδία η αγιότης, και όλα τα ενάρετα καθώς και η ιδία η οντότης, είναι προδήλως έργα τού Θεού. Αλλά άλλα μεν αυτών έχουν χρονικήν αρχήν υπάρξεως, διότι υπήρχε καιρός κατά τον οποίον αυτά δεν υπήρχον, άλλα δε δεν έχουν χρονικήν αρχήν υπάρξεως, διότι δεν υπήρξε ποτέ καιρός κατά τον οποίον δεν υπήρχεν αρετή, αγαθότης, αγιότης και αθανασία. Και εκείνα μεν τα οποία έχουν χρονικήν αρχήν είναι και λέγονται ό,τι είναι και λέγονται δια τής μετοχής εις όσα δεν έχουν χρονικήν αρχήν. Διότι πάσης ζωής και αθανασίας αγιότητος και αρετής δημιουργός είναι ο Θεός, διότι υπέρκειται υπερουσίως όλων τών λεγομένων και νοουμένων" (Αγίου Μαξίμου Κεφάλαια Θεολογικά. 1, 50, PG 90, 1101ΑΒ).

Και πάλιν,

"οι μελετηταί πρέπει να αναζητήσουν, ποία αρμόζει να θεωρήσουν ως έργα τών οποίων την γένεσιν ήρχησεν ο Θεός και πάλιν ποία τών οποίων δεν ήρχισε την γένεσιν· διότι αν κατέπαυσεν όλων τών έργων τα οποία ήρχισε να πραγματοποιεί, είναι φανερόν ότι δεν κατέπαυσεν εκείνων τα οποία δεν ήρχισε να πραγματοποιεί.

Μήπως λοιπόν έργα μεν Θεού έχοντα χρονικήν αρχήν υπάρξεως είναι όλα τα μετέχοντα τού είναι όντα, όπως αι διάφοροι ουσίαι τών όντων (διότι έχουν πρεσβύτερον τής υπάρξεώς των το μη ον, εφ' όσον υπήρχε εποχή κατά την οποίαν τα μετέχοντα τού είναι όντα δεν υπήρχον), έργα δε Θεού τα οποία δεν έτυχε να έχουν χρονικήν αρχήν τής υπάρξεώς των είναι τα όντα μεθεκτώς, τών οποίων κατά χάριν μετέχουν τα μετέχοντα όντα, όπως η αγαθότης και παν ό,τι συμπεριλαμβάνεται εις την έννοιαν τής αγαθότητος, και γενικώς πάσα ζωή, αθανασία, απλότης, ατρεψία, απειρία, και όσα υφίστανται περί αυτόν ουσιωδώς, τα οποία και έργα Θεού είναι και δεν έχουν χρονικήν αρχήν υπάρξεως;

Περί Θείων Ενεργειών Άναρχα έργα τού Θεού Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

19 Αλλά βεβαίως όλων τούτων τών ενεργειών υπέρκειται κατ' ουσίαν ο Θεός, αφ' ενός μεν ως κατ' εκείνην υπερώνυμος και κατά ταύτας ονομαζόμενος, αφ' ετέρου δε ως κατ' εκείνην αμέθεκτος και κατά ταύτας μεθεκτός, προσέτι δε ως κατ' εκείνην εντελώς ανεννόητος και κατ' αυτάς νοούμενος κάπως·

"ημείς", λέγει, "λέγομεν ότι γνωρίζομεν τον Θεόν ημών από τας ενεργείας, αλλά δεν ισχυριζόμεθα ότι πλησιάζομεν την ουσίαν αυτού" (Μ. Βασιλείου, Επιστολή 234, 1, Deferrari, 3, 372· PG 32. 869A)·

προς τούτοις δε και ότι η ουσία είναι αιτία τών ενεργειών τούτων και δια τούτο υπέρκειται τούτων κατά το αίτιον. Διότι δεν πρέπει να θαυμάζωμεν τούτο, ότι ενώ η ουσία και η ενέργεια επί τού Θεού είναι κατά κάποιον τρόπον έν και ο Θεός είναι είς, όμως η ουσία είναι αιτία τών ενεργειών και ως αιτία υπέρκειται αυτών· διότι και ο Πατήρ και ο Υιός είναι έν και είς Θεός είναι, αλλ' αίτιος και μεγαλύτερος τού Υιού κατά το αίτιον είναι ο Πατήρ.

Εάν δε εκεί, μολονότι ο Υιός είναι αυθυπόστατος και ομοούσιος, όμως ως αίτιος ο Πατήρ είναι ανώτερος, πολύ περισσότερον υπεροχωτέρα τών ενεργειών θα είναι η ουσία, αφού αυταί δεν είναι ούτε ομοούσιοι ούτε ετερούσιοι· διότι ταύτα ιδιάζουν εις τα αυθυπόστατα, ουδεμία ενέργεια δε είναι αυθυπόστατος. Διό και οι άγιοι λέγουν ότι αύται είναι περί τον Θεόν φύσει αϊδίως.

20 Εάν δε το αγαθόν και το υπερούσιον, το άναρχον και το άπειρον, και τα παρόμοια είναι περί τον Θεόν εξ αϊδίου, οι λέγοντες ότι ο Θεός δεν είναι κατ' ουσίαν πέραν τών αϊδίως περί αυτόν νοουμένων, δεν τον θεωρούν ούτε αίτιον αυτών κατ' ουσίαν· διότι το αίτιον υπέρκειται τών αιτιατών κατά το ότι είναι αίτιον.

Επομένως αυτοί είναι πράγματι οι προσβεβλημένοι από την νόσον τής διθεΐας, μάλλον δε τής πολυθεΐας· διότι δεν ανάγουν τα πάντα εις έν αίτιον και εις μίαν αναίτιον αρχήν, αλλά δέχονται πολλάς αρχάς και πολλά αίτια, προκαταρκτικά και αναίτια. Τούτους εντροπιάζων ο πολύς εις τα θεία Μάξιμος λέγει:

Περί Θείων Ενεργειών Ενότητα Ουσίας και Ενεργείας Και το αΐδιο θείο θέλημα και προορισμός Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

8. Την ενότητα δε τής ουσίας και ενεργείας δεν την εκλαμβάνομεν υπό την έννοιαν ότι σημαίνουν το ίδιον πράγμα, αλλά κατά το αχώριστον, καθ' όσον δι' εκάστης ενεργείας αναγνωρίζεται όλος και μόνος και πάντοτε ο Θεός αμερώς· από αυτάς άλλωστε παρουσιάζεται το θείον ως μη σύνθετον αλλά απλούν, όπως και ο σοφός εις τα τοιαύτα Δαμασκηνός λέγει:

"δια να μη παρουσιάζεται σύνθετον το θείον, πράγμα το οποίον είναι δείγμα τής εσχάτης ασεβείας, πρέπει παν λεγόμενον επί τού Θεού να εκλαμβάνεται ότι δεν σημαίνει τι είναι κατ' ουσίαν ο Θεός, αλλά ότι δηλώνει ή τι δεν είναι ή σχέσιν ή κάτι από τας ιδιότητας τής θείας φύσεως ή ενέργειαν" (Αγ. Ιωάννου Δαμασκηνού "Έκδοσις Ορθοδόξους πίστεως"  1, 9, PG 94, 836A).

Διότι το όνομα Θεός είναι όνομα ενεργείας, "από το ρήμα θέειν (τρέχειν) και διακυβερνάν τα πάντα ή αίθειν, δηλαδή καίειν", (Αγ. Ιωάννου Δαμασκηνού "Έκδοσις Ορθοδόξου πίστεως"  1, 9, PG 94, 936Β - 837Α. Παράβαλλε και Γρηγορίου τού Θεολόγου, Λόγον 30 (Θεολογικόν 4), 18, J Barbel χ. 206. PG 36, 128A), ή από το "θεάσθαι τα πάντα" (Μ. Βασιλείου (Ευαγρίου Ποντικού), Επιστολή 8, 11, Courtonne 1, 35. PG 32, 265A), διότι εθεάσατο τα πάντα εννοήσας αυτά αχράντως προ τής γενέσεώς των", και έκαστον σύμφωνα με την θελητικήν και άχρονον έννοιαν αυτού, η οποία ούσα προορισμός και εικών και παράδειγμα, πραγματοποιείται κατά τον προορισθέντα καιρόν" (Κυρίλλου Αλεξανδρείας "Περί Τριάδος" 11, PG 77, 1145Β).

Το γινόμενον λοιπόν είναι κτιστόν, ο δε προορισμός και το θέλημα το θείον και η πρόθεσις συνυπάρχουν αϊδίως με την ουσίαν τού Θεού και είναι άναρχα και άκτιστα· και κανέν από αυτά δεν είναι ουσία τού Θεού, όπως ελέχθη ανωτέρω. Και τόσον απέχουν ταύτα από το να είναι ουσία τού Θεού, ώστε ο Μέγας Βασίλειος εις τους Αντιρρητικούς να λέγη ότι η πρόγνωσις τού Θεού περί τινος πράγματος αρχήν μεν να μη έχη, τέλος δε να έχη την πραγματοποίησιν τού προγνωσθέντος. (Κατά Ευνομίου 4, PG 29, 680Β).
Συμφωνούν δε και οι αντιλέγοντες εις ημάς, αν και όχι αλαθήτως, ότι η άκτιστος ενέργεια τού Θεού είναι το αυτό με την ουσίαν τού Θεού, ενώ αποκρούουν τελείως την μη ταύτισιν. Εδώ δε ημείς απεδείξαμεν λαμπρώς και την μη ταύτισιν.

Η οντολογία της θεοποιού Χάριτος κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά Η οντολογία τής θεοποιού Χάριτος κατά τον υπέρμαχο τού Ησυχασμού Δημητρίου Ι. Τσελεγγίδη

Αποτελεί επεξεργασμένη μορφή μιας παραγράφου της μελέτης μας, Χάρη και ελευθερία κατά την Πατερική Παράδοση του ΙΔ’ αιώνα, Θεσσαλονίκη 1987, σ. 21-39.

Η Χάρη του Θεού κατά την θεολογία και την πνευματική εμπειρία των Πατέρων της Ορθόδοξης Ανατολής αποτελεί θεολογικό όρο με σαφές δογματικό περιεχόμενο. Ο όρος «Χάρις Θεού» στο πλαίσιο της θεολογίας δηλώνει κατά τον ησυχαστή άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά μία συγκεκριμένη φυσική και ουσιώδη ενέργεια του Θεού, που όταν γίνεται μεθεκτή, θεώνει χαρισματικώς τους μετόχους της[1]. Είναι κατά συνέπεια προφανής η σωτηριολογικού χαρακτήρα σημασία της, γι’ αυτό και δεν πρέπει να ταυτίζεται με τις άλλες ενέργειες[2] του Τριαδικού Θεού.

O άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς θεμελιώνει βιβλικώς τον όρο «χάρις» προσδίδοντας ιδιαίτερη θεολογική σημασία σε διάφορες λεκτικές διαρυπώσεις τόσο της Παλαιάς όσο και της Καινής Διαθήκης, που υποδηλώνουν τον δογματικό χαρακτήρα της. Ειδικότερα, αναφερόμενος στο χωρίο της Παλαιάς Διαθήκης: «Κύριος υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν» [3], ταυτίζει την διδόμενη στους ταπεινούς χάρη με την θεία Χάρη, η οποία «διά φωτός επιφαίνεται» [4]. Παράλληλα, επαναλαμβάνει την χριστολογική ερμηνεία του ιερού Χρυσοστόμου[5] στο ψαλμικό χωρίο: «εξεχύθη χάρις εν χείλεσί σου» [6], για να διακηρύξει τον άκτιστο χαρακτήρα της θείας Χάριτος[7], ενώ προσεγγίζοντας ερμηνευτικά το χωρίο του προφήτη Ιερεμία: «εμέ εγκατέλιπον πηγήν ύδατος ζώντος» [8] παρατηρεί, ότι το «ζων ύδωρ» είναι η θεία Χάρη και ενέργεια του Αγίου Πνεύματος[9]. Αλλά, η θεία Χάρη ως δόξα και λαμπρότητα του Θεού είναι κατά τον Παλαμά το «φως», με το οποίο περιβάλλεται ο Θεός κατά τον Ψαλμωδό[10]. Το φως αυτό είναι το θείο και άυλο «πυρ», που φωτίζει τις ψυχές των ανθρώπων[11] και τους καθοδηγεί[12] προς τον Θεό. Άλλωστε, και ο «άρτος των αγγέλων», που κατά τον Ψαλμωδό έφαγε ο λαός του Θεού στην έρημο[13], είναι κατά τον Παλαμά αυτό το φως της θείας Χάριτος[14], με το οποίο τρέφονται πνευματικώς οι άγγελοι αλλά και οι πνευματικοί άνθρωποι.

Περί Θειας και Θεοποιού Μεθέξεως ή περί τής Θείας και Υπερφυούς απλότητος Τα ζώα και τα άψυχα δεν μετέχουν αγιότητας Αγίου Γρηγορίου τού Παλαμά

Ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ξεκινώντας την αναίρεση τών επιχειρημάτων εκείνων τών Δυτικότροπων αιρετικών που βλασφημούσαν το Άκτιστο φως ως κτιστό, χρησιμοποιεί ένα πρώτο αμυντικό επιχείρημα που θα δούμε στο παρόν 1ο μέρος αυτού τού έργου του. Απαντώντας στο επιχείρημα που τού έλεγαν οι αιρετικοί, ότι αν οι άγιοι μετέχουν Ακτίστων ενεργειών τού Θεού, τότε μετέχουν δήθεν αγιότητας και τα άλλα κτίσματα, ξεκαθαρίζει ότι άλλο είναι η αγιαστική Χάρις και άλλο είναι οι λοιπές Άκτιστες ενέργειες στις οποίες μετέχουν τα λοιπά κτίσματα, γιατί αν η αγιότητα θα ήταν κοινή, θα οδηγούμασταν σε αγιοποίηση ακόμα και τών ζώων.

Λέει λοιπόν ο άγιος, ότι ακόμα και κτιστή αν λέγαμε ότι είναι η Χάρη τού Θεού, το αδιέξοδο θα παρέμενε, καθώς όπως μία δήθεν κτιστή χάρη θα αγίαζε τους ανθρώπους, θα αγίαζε ομοίως και όλα τα λοιπά κτίσματα, εφ' όσον μετέχουν όλα τής ίδιας Χάριτος. Συνεπώς πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ Αγιαστικής Ακτίστου Χάριτος και λοιπών "μοιρών" τής ιδίας Ακτίστου Χάριτος, αλλά με διαφορετικό αποτέλεσμα και όχι αγιαστικό, ανάλογα με το ον στο οποίο μετέχεται.

Τη συνέχεια τής επιχειρηματολογίας του, θα τη δούμε στο επόμενο 2ο μέρος καθώς θα παρουσιάζουμε τους λόγους τού αγίου σταδιακά σε συνέχειες.

Κείμενο
   

Μετάφραση
A. Φέρε δη προθώμεν νυν το υπ' αμφοτέρων φανερώς λεγόμενον και δοκούν έχειν τινά λόγον απορίας.

Φασί γαρ προς ημάς:

«Ει την εν τοις Αγίοις χάριν άκτιστον δι' ουδέν άλλο λέγετε, ή ότι μετέχουσι Θεού, πάντα δε τα κτίσματα μετέχει του Θεού (και γαρ δια πάντων διήκει και πάσι μεταδίδωσι, τοις μεν τού είναι, τοις δε προς τω είναι και τού ζην αισθητικώς ή λογικώς ή νοερώς), Άκτιστον έσται τούτοις άπασι, τοις μεν το είναι, τοις δε το ζην, τοις δε προς τούτοις και το λογίζεσθαι και το νοείν».

Ημείς δε τοις Αγίοις συμφωνούντες ουδεμίας αν αυτούς ηξιώσαμεν απολογίας· πίστις γαρ ηγείται των Χριστιανικών δογμάτων, αλλ' ουκ απόδειξις. Δια δε τους εκ της πιθανολογίας εκείνων παρασυρομένους ανθυπενεγκείν δέον αν είη προς αυτούς, ως:

Ει την εν τοις Αγίοις θεουργόν χάριν, ω βέλτιστοι, δια τούτο λέγετε κτιστήν, επεί πάντα τα κτιστά μετέχει τού Θεού, πάνθ’ υμίν άγια κληθήσεται και θεοποιηθήσεται πάσα κτίσις παρ’ υμών· ου γαρ τα λογικά μόνον έσται άγια, μάλλον δε των λογικών οι της θεοποιού δωρεάς τού Πνεύματος μετεσχηκότες, αλλά και τα άλογα και προς τούτοις τα άψυχα.

Τι γαρ είπερ έτερον ετέρου βελτίονος μετείληχεν υπάρξεώς τε και ζωής; Καν τοις αγίοις ίδοις αν διαφοράν. Ουκούν αγιωτέρα μεν σοι μέλιττα της μυίας, μελίττης δε αμνάς, αμνάδος δ' έτερ’ άττα, και τούτων άνθρωπος, καν Ιεζάβελ ή τυχόν. Και πάλιν, μύρμηξ κωνώπων αγιώτερος, του δε κριός, ει δε βούλει ταύρος ή ελέφας ή τι των θηρίων έτερον, των αύθις άνθρωπος, καν ή κατά τον Αχαάβ.
Τοιούτος άγιος είη αν και ο προς τοιαύτα γελοία δια των καταγελάστων δογμάτων κατασπών ημάς, ος και τω τού Χριστού ευαγγελίω δήλός εστιν αντιταττόμενος.    

1. Εμπρός λοιπόν τώρα, ας προβάλουμε αυτό που λένε φανερά κάποιοι και θεωρούν ότι προκαλεί απορία.

Επειδή μάς λένε:

Ιστορία του Μοναχισμού Η παρανόηση του Ασκητικού μυστικισμού του αγίου Γρηγορίου Νύσσης από τον Προτεσταντισμό του Γεωργίου Φλωρόφσκυ Επίτιμου καθηγητού της Ιστορίας της Ανατολικής Εκκλησίας του Πανεπιστημίου του Harvard

Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο: "Οι Βυζαντινοί Ασκητικοί και Πνευματικοί Πατέρες". (Μετάφραση Παναγιώτη Κ. Πάλλη. Εκδόσεις Πουρναρά. Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 230-238).


Όπως το διατύπωσε ακριβώς ένας λόγιος, «ο Γρηγόριος Νύσσης οικοδόμησε ένα ολόκληρο σύστημα Χριστιανικής σκέψεως που θα ήθελε να είναι η δικαίωση της μοναστικής ζωής και να εφοδιάσει με έναν μυστικισμό καμωμένον ρητά για τις ανάγκες του. Πρέπει να πούμε ακόμα περισσότερα: Ήταν ο Γρηγόριος Νύσσης που προετοίμασε μέσα στο μοναχισμό μια τελική ανάπτυξη της Αλεξανδρινής γνώσεως που θα τον οδηγούσε σε ό,τι οι επόμενες περίοδοι θα ονόμαζαν, ακριβώς, μυστικισμό.

 Αρχίζει να αναγνωρίζεται ότι ο Γρηγόριος Νύσσης ήταν ένας από τους πιο δυνατούς και πρωτότυπους διανοητές που παρουσιάστηκε ποτέ μέσα στην ιστορία της Εκκλησίας. Ήταν επίσης ένας από τους πνευματικούς συγγραφείς που επηρέασαν βαθιά την πνευματικότητα του ανατολικού μοναχισμού.

Η ανακάλυψη του από τη Δύση προκάλεσε μια από τις πιο έντονες ζυμώσεις στη σκέψη των πνευματικών συγγραφέων των τελευταίων Μέσων Χρόνων ή του δωδέκατου αιώνα. Η σπουδαιότητα αυτής της επιδράσεως, ακόμα και όπου ασκήθηκε άμεσα, αναγνωρίστηκε μόλις πριν από λίγο καιρό. Για να συμβεί αυτό χρειάστηκε η ανακάλυψη από τον Werner Jaeger ολόκληρου του κειμένου του έργου του «De Institute Christiano» («Περί του κατά Θεόν σκοπού και της κατά αλήθειαν ασκήσεως») και η επακολουθήσασα κατάδειξη ότι τα κείμενα του Ψευδό Μακαρίου, όχι μόνο δεν έχουν επηρεάσει αυτό το έργο, αλλά από πολλές απόψεις δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια εκλαΐκευση ανάμεσα σε μοναστικούς κύκλους της διδασκαλίας του Γρηγορίου. Σχεδόν συγχρόνως, αναγνωρίστηκε η επίδραση του Γρηγορίου, όχι μόνο στον Ευάγριο, άλλα σε όλη τη Συριακή Σχολή. Εξαιτίας αυτής της μεταβολής αντιλήψεως, ίσως, ο Γρηγόριος εμφανίστηκε ως πρόδρομος και αναμφιβόλως ως κύριος εμπνευστής του άγνωστου συγγραφέως που μας κρύβεται ακόμα κάτω από τη μάσκα του Αρεοπαγίτη … [ο Γρηγόριος] ήταν ένας από τους σπάνιους συγγραφείς για τους όποιους μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι είχαν μελετήσει πλήρως τους αρχαίους και τους είχαν τελείως αφομοιώσει. Αλλά αυτή η αφομοίωση είναι ακριβώς τέτοιας ποιότητας ώστε αυτός να μην βρίσκει καμιά δυσκολία στο να κυριαρχεί σ' όλο το τεράστιο υλικό των ιδεών και διατυπώσεων που κατέχει, για να το χρησιμοποιήσει και να το υποτάξει στην έκφραση της δικής του σκέψεως… Η βάση της σκέψεως του Γρηγορίου παραμένει, πράγματι, Χριστιανική και Βιβλική, σύμφωνα με τη σχολή του Ωριγένη, τον οποίον αυτός κατανόησε καλύτερα, ίσως, από αποιονδήποτε άλλον, άλλα τον χρησιμοποίησε με κυριαρχική ελευθερία που πάντοτε είχε. Ένα αυθόρμητο μεταφυσικό πνεύμα, στο οποίο η οξύτητα της υπαρξιακής αντιλήψεως συνδεόταν με τη δύναμη της μεθοδολογικής σκέψεως … Η σκέψη του αυθόρμητα επιλαμβάνεται με την πολυπλοκότητα ενός συγκεκριμένου προβλήματος χρησιμοποιώντας αναλύσεις οι οποίες επανενώνουν και συμπληρώνουν η μια την άλλη ώστε να περιλαμβάνουν ολόκληρη την πραγματικότητα … Γενικά, η σκέψη του διέρχεται τρία διαδοχικά στάδια. Στην αρχή έρχεται η βιβλική, Χριστιανική διαίσθηση, που έχει για ένα κείμενο ή ένα θέμα που ανασύρει από την παράδοση … Ύστερα ακολουθεί η συμφωνία και η πολύ προσωπική έκφραση αυτής της διαισθήσεως στη φιλοσοφική γλώσσα που είναι δική του, και εδώ πρέπει να προσέξουμε να μην ερμηνεύσουμε πολύ βιαστικά τους όρους του, όπως θα τους ερμηνεύαμε αν τους βρίσκαμε στον Πλάτωνα, στο μεταγενέστερο Στωικισμό, ή ακόμα στον Πλωτίνο. Και τέλος, αυτή η σκέψη αναπτύσσεται με επιστροφή στη Βίβλο μέσα στην οποία οι σχέσεις, όχι μόνο μ' ένα μεμονωμένο κείμενο, αλλά με όλο το ρεύμα της παραδόσεως καταδεικνύονται και δικαιώνονται».

Γρηγορίου Νύσσης Περί τής τριημέρου προθεσμίας τής Αναστάσεως τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού

Εί τις πατριαρχών ευλογία θείω Πνεύματι το βέβαιον έχουσα, εί τι της πνευματικής νομοθεσίας αγαθόν δι’ επαγγελίας τοις κατορθούσιν ελπίζεται, εί τις δια των ιστορικών αινιγμάτων της αληθείας προδιατύπωσις είναι πεπίστευται, εί τις προφητική φωνή τα υπέρ φύσιν ευαγγελίζεται, πάντα εκείνα η παρούσα χάρις εστίν. Και ώσπερ κατά το προκείμενον τοις οφθαλμοίς ημών θέαμα, εν φως περιαστράπτει τας όψεις εκ μυρίων λαμπάδων ερανιζόμενον, ούτω πάσα η του Χριστού ευλογία, πυρσού δίκην καθ’ εαυτήν λάμπουσα, τούτο ημίν το μέγα φως απεργάζεται, το εκ πολλών τε και ποικίλων των της Γραφής ακτίνων συγκεραννύμενον’ έξεστι γαρ λαβείν αφ’ εκάστου των θεοπνεύστων υποδειγμάτων το τη παρούση ιερομηνία κατάλληλον. Ζητείς την το Αβραάμ ευλογίαν˙ έχεις το ζητούμενον εις τα παρόντα βλέπων. Οράς τα άστρα του ουρανού;

Ταύτα λέγω τα άστρα τα εκ του Πνεύματος ημίν αρτίως επανατείλαντα και ουρανόν αθρόως την Εκκλησίαν ποιήσαντα, ών η της ψυχής απαστράπτουσα χάρις, ταις των πυρσών ακτίσι διασημαίνεται. Και ταύτά τις ειπών όντως του Αβραάμ είναι τέκνα, τα εξ επαγγελίας αυτώ γεγενημένα, τα τοις άστροις του ουρανού ομοιούμεθα της αληθείας ουχ αμαρτήσεται. Θαυμάζεις τον υψηλόν Μωυσέα τον πάσαν την του Θεού κτίσιν διαλαβόντα τη δυνάμει της γνώσεως. Ιδού σοι της πρώτης κοσμογενείας το ευλογημένον Σάββατον, γνώρισον δι’ εκείνου το Σαββάτου τούτο το Σάββατον την της καταπαύσεως ημέραν, ήν ευλόγησεν ο Θεός υπέρ τας άλλας ημέρας. Εν ταύτη γαρ ως αληθώς κατέπαυσεν από πάντων των έργων αυτού ο μονογενής Θεός δια της κατά τον θάνατον οικονομίας τη σαρκί σαββατίσας και εις ό ήν πάλιν επανελθών δια της αναστάσεως, άπαν το κείμενον εαυτώ συνανέστησε, ζωή και ανάστασις και ανατολή και όρθρος και ημέρα τοις εν σκότει και σκιά θανάτου γενόμενος.



Πλήρης σοι και η ιστορία της συγγενούς ευλογίας˙ ο πατήρ του Ισαάκ εκείνου του αγαπητού μη φειδόμενος και ο μονογενής προσφορά και θυσία γενόμενος και ο αμνός αντί τούτου σφαγιαζόμενος. Έξεστι γαρ ιδείν εν τη ιστορία παν το της ευσεβείας μυστήριον. Ο αμνός του ξύλου εξήρτηται εκ των κεράτων εχόμενος ο δε μονογενής βαστάζει εφ’ εαυτού τα της ολοκαρπώσεως ξύλα. Οράς πώς ο πάντα φέρων τω ρήματι της δυνάμεως αυτού ο αυτός και το φορτίον φέρει των ημετέρων ξύλων και υπό του ξύλου αναλαμβάνεται βαστάζων ως Θεός και ως αμνός βασταζόμενος, ούτω του αγίου Πνεύματος το μέγα μυστήριον τυπικώς αμφοτέροις επιμερίσαντος τω τε ηγαπημένω Υιώ και τω συμπαραδειχθέντι προβάτω, ώστε δειχνθήναι εν μεν τω προβάτω το του θανάτου μυστήριον, εν δε τω Μονογενεί την ζωήν την μη διακοπτομένην τω θανάτω; Ει δε βούλει και αυτόν τον Μωυσέα λαβείν τη των χειρών εκτάσει τον σταυρόν διαγράφοντα και τω σχήματι τούτω τον Αμαληκίτην καταστρεφόμενον, έξεστί σοι βλέπειν εν τη αληθεία τον τύπον και τω σταυρώ τον Αμαλήκ υποπίπτοντα.

Η σπερματική δύναμη τού Θεού πίσω από τη φυσική ακολουθία τής δημιουργίας Αγίου Γρηγορίου Νύσσης

Πηγή: Αγίου Γρηγορίου Νύσσης: "Απολογητικός προς Πέτρον τον αδελφόν αυτού, περί τής Εξαημέρου". PG 44: 69-80.


Αρχαίο Κείμενο     Μετάφραση

Ει άυλός εστιν ο Θεός, πόθεν η ύλη, πώς το ποσόν εκ του απόσου, και εκ του αόπτου το ορατόν, και εκ του αμεγέθους τε και αορίστου, το πάντως όγκω τινί και πηλικότητι οριζόμενον; Και τα άλλα πάντα όσα περί την ύλην οράται, πώς ή πόθεν παρήγαγεν ο μηδέν εν τη εαυτού φύσει τοιούτον έχων;

Μία γαρ εκάστου τών περί της ύλης προφερομένων ημίν η λύσις: Το μήτε αδύνατον την σοφίαν του Θεού υποτίθεσθαι, μήτε την δύναμιν άσοφον· αλλά μετ' αλλήλων είναι ταύτα. Και εν αμφότερα δείκνυσθαι, ως άμα και κατά ταυτόν τω ετέρω συγκαθοράσθαι το έτερον. Το τε γαρ σοφόν αυτού θέλημα τη δυνάμει των ενεργουμένων εφανερώθη, και η ενεργητική αυτού δύναμις εν τω σοφώ θελήματι ετελειώθη.

Ει ουν εν τω αυτώ και κατά ταυτόν εστιν η σοφία και η δύναμις ούτε αγνοεί όπως αν ύλη προς την κατασκευήν ευρεθείη των όντων, ούτ' αδυνατεί το νοηθέν προαγαγείν εις ενέργειαν.

Πάντα δε δυνάμενος, ομού τα πάντα δι' ων η ύλη συνίσταται τω σοφώ τε και δυνατώ θελήματι κατεβάλετο προς την απεργασίαν των όντων, το κούφον, το βαρύ, το ναστόν, το αραιόν, το μαλακόν, το αντίτυπον, το υγρόν, το ξηρόν, το ψυχρόν, το θερμόν, το χρώμα, το σχήμα, την περιγραφήν, το διάστημα· α πάντα μεν καθ' εαυτά έννοιαί εστι και ψιλά νοήματα. Ου γαρ τι τούτων εφ' εαυτού ύλη εστίν, αλλά συνδραμόντα προς άλληλα, ύλη γίνεται.

Ει ουν τω υπερέχοντι της σοφίας και της δυνάμεως, και πάντα οίδε και πάντα δύναται, τάχα πώς προσεγγίζομεν τη υψηλή του Μωϋσέως φωνή, ος φησιν· "Εν κεφαλαίω (τούτο γαρ αντί της "αρχής" Ακύλας εκδέδωκε) πεποιήσθαι παρά του Θεού τον ουρανόν και την γην";

Επειδή γαρ εισαγωγικόν προς θεογνωσίαν το της Γενέσεως βιβλίον ο προφήτης πεποίηται, και σκοπός εστι τω Μωυσή, τους τη αισθήσει δεδουλωμένους χειραγωγήσαι δια των φαινομένων προς τα υπερκείμενα της αισθητικής καταλήψεως, ουρανώ δε και τη γη ορίζεται ημίν η δια της όψεως γνώσις.

Δια τούτο ως περιεκτικά των όντων τα έσχατα τών δια της αισθήσεως ημίν γινωσκομένων ο λόγος ωνόμασεν, ίνα δια του τα περιέχοντα ειπείν παρά Θεού γεγενήσθαι, συμπεριλάβη παν το εντός των άκρων περιεχόμενον, και αντί του ειπείν ότι αθρόως πάντα τα όντα ο Θεός εποίησεν, είπεν "εν κεφαλαίω", ήτοι "εν αρχή" πεποιηκέναι τον Θεόν τον ουρανόν και την γην.

Μία δε των δύο φωνών η σημασία, της τε αρχής και του κεφαλαίου. ∆ηλούται γαρ επίσης δι' εκατέρων το αθρόον: εν μεν γαρ τω "κεφαλαίω", το συλλήβδην τα πάντα γεγενήσθαι περιίστησι, δια δε της "αρχής" δηλούται το ακαρές τε και αδιάστατον. Η γαρ "αρχή" παντός διαστηματικού νοήματος αλλοτρίως έχει. Ως το σημείον αρχή της γραμμής, και του όγκου το άτομον, ούτως και το ακαρές του χρονικού διαστήματος.

Η ουν αθρόα των όντων παρά τής αφράστου δυνάμεως του Θεού καταβολή, αρχή παρά του Μωϋσέως, ήτουν κεφάλαιον κατωνομάσθη, εν ή το παν συστήναι λέγεται· τα μεν άκρα των όντων ειπών· τα δε μέσα κατά το σιωπώμενον τοις άκροις συνενδειξάμενος. Άκρα δε φημι, δια την ανθρωπίνην αίσθησιν, ή ούτε εις τα υπό γην διαδύεται, ούτε τον ουρανόν διαβαίνει.

Ουκούν τούτο νοείν, η αρχή της κοσμογονίας υποτίθεται, ότι πάντων των όντων τας αφορμάς και τας αιτίας, και τας δυνάμεις, συλλήβδην ο Θεός εν ακαρεί κατεβάλλετο, και εν τη πρώτη του θελήματος ορμή, η εκάστου των όντων ουσία συνέδραμεν, ουρανός, αιθήρ, αστέρες, πυρ, αήρ, θάλασσα, γη, ζώον, φυτά· α τω μεν θείω οφθαλμώ πάντα καθεωράτο, τω της δυνάμεως λόγω δεικνύμενα, τω, καθώς φησιν η προφητεία, «ειδότι πάντα προ της γενέσεως αυτών.»

Α΄ μέρος Επιστολής τού Αγίου Βασιλείου: "Περί τού Αγίου Πνεύματος" 2ο Μέρος "Εξ ού", "δι ού", "εν ώ". Προθέσεις περί τού Αγίου Πνεύματος Μιχάλης Μαυροφοράκης

 

Απομαγνητοφώνηση από εκπομπή της Πειραϊκής Εκκλησίας, της σειράς εκπομπών: "Ορθοδοξία και Αίρεση", του Β΄ Βιβλικού και των συνεργατών του.

 

Ομιλία Νο 123

Η Εκκλησία δεν δογματίζει χωρίς αιτία. Και ο λόγος είναι, ότι το δόγμα τής Εκκλησίας, ΔΕΝ είναι μία θεωρητική "ιδεολογία", αλλά είναι πρωτίστως εκλογίκευση και καταγραφή τής αληθινής ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ τής θέασης τού Θεού. Ο πιστός καλείται, όχι να "μάθει", αλλά να "βιώσει" τον Ζώντα Θεό. Γι' αυτό και δεν ανήκει στις πρωτεραιότητες τής Εκκλησίας, μία συστηματική καταγραφή τού Χριστιανικού δόγματος. Όταν όμως οι αιρέσεις επιχειρούν να παραχαράξουν αυτό το δόγμα, η Εκκλησία κατ' ανάγκην υποχρεώνεται να καταγράψει την αληθή εν Χριστώ εμπειρία, ώστε να προστατέψει τα μέλη της από την πλάνη. Αυτός είναι και ο λόγος που έγραψε ο άγιος Βασίλειος την επιστολή αυτή που θα εξετάσουμε σήμερα, αυτός είναι και ο λόγος που δημοσιεύουμε το παρόν άρθρο. Επειδή "λύκοι βαρείς, μη φειδόμενοι τού ποιμνίου", διδάσκουν ψευδείς διδασκαλίες δήθεν ως Χριστιανικές, και παρασύρουν ανθρώπους στην απώλεια.

1. Οι ειδωλολατρικές και Αρειανικές καταβολές τών Πνευματομαχητών 2. Γιατί ο άγιος Βασίλειος έγραψε την "περί Αγίου Πνεύματος" πραγματεία του 3. Η κατηγορία τών Πνευματομάχων κατά τού Αγίου Βασιλείου 4. Η σημασία τών μικρών λέξεων στην αναζήτηση τής σοφίας 5. Η αίρεση τών Ανομοίων 6. Μια πρώτη αναίρεση τού ισχυρισμού περί Ανομοίων

Ομιλία Νο 123.

(ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ // ΕΠΟΜΕΝΗ).

(Εκφωνήθηκε για πρώτη φορά: 15-9-1995).

Κατεβάστε την από την ΟΟΔΕ και σε ηχητικό αρχείο ΜΡ3.

1. Οι ειδωλολατρικές και Αρειανικές καταβολές τών Πνευματομαχητών

Όσοι προσπάθησαν να αντιταχθούν στη θεότητα του Αγίου Πνεύματος χρησιμοποίησαν με εσφαλμένο παραπλανητικό τρόπο ορισμένες προθέσεις που αναφέρονται στα πρόσωπα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Ας υπενθυμίσουμε όμως κάτι που είναι πολύ ουσιαστικό στο να αντιληφθούμε ότι η περί του Αγίου Πνεύματος διδασκαλία της Εκκλησίας μας, ότι δηλαδή το Άγιο Πνεύμα είναι πρόσωπο υπόστασης, και μάλιστα το τρίτο πρόσωπο του Ενός εν Τριάδι Θεού, είναι η αρχαιότερη διδασκαλία για την αλήθεια του Ευαγγελίου. Αντίθετα, οι αιρετικές απόψεις, οι οποίες αποτέλεσαν τον δογματικό πυρήνα των αιρέσεων, ήρθαν αρκετά αργότερα.

Ο Ελληνισμός και ο Ιουδαϊσμός, ύστερα από την περίοδο  των διωγμών εναντίον της Εκκλησίας, προσπάθησαν να αλώσουν την Εκκλησία αλλοιώνοντας και διαστρέφοντας την ευαγγελική αλήθεια με τα διάφορα ειδωλολατρικά ή κακόδοξα πιστεύω τους. Έτσι λοιπόν, η πρώτη σημαντική αιρετική κίνηση έγινε από τον Άρειο, με  πρώτο στόχο τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, τον Υιό και Λόγο του Θεού που ενανθρώπησε, για να σώσει το ανθρώπινο Γένος και για τον οποίο οι αποδείξεις περί της θεότητάς Του, και μέσα από τη ζωή της Εκκλησίας, αλλά και μέσα από τα κείμενα και ιδιαιτέρως την Αγία Γραφή, είναι αδιαμφισβήτητες.

Έτσι λοιπόν, ο Άρειος ακολουθώντας και τις ελληνιστικές, αλλά και τις ιουδαϊκές τάσεις, θεώρησε ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού δεν είναι της ιδίας φύσεως με τον Πατέρα, αλλά είναι κτίσμα. Δεν έκανε λόγο καθόλου για το Άγιο Πνεύμα και έτσι η πρώτη Οικουμενική Σύνοδος, η οποία συγκλήθηκε το 325 μ.Χ. στη Νίκαια κατηγορηματικά αναίρεσε τη διδασκαλία του Αρείου, ως αιρετική περί του Υιού, αλλά δεν έκανε εκτεταμένο λόγο περί του Αγίου Πνεύματος, γιατί απλούστατα δεν είχε εγερθεί αντίστοιχο ζήτημα. Όμως, αν και ο Άρειος δεν είχε ευθέως θέσει ζήτημα περί της θεότητας του Αγίου Πνεύματος, ωστόσο είχε θέσει τις προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο και στη συνέχεια ακραίοι Αρειανοί, όπως ο Αέτιος και ο Ευνόμιος διατύπωσαν με σαφήνεια αυτού του είδους την κακοδοξία: Ότι δηλαδή, όπως ποίημα, κατά την άποψη του Αρείου και τη δική τους, ήταν ο Υιός, ποίημα είναι και το Άγιο Πνεύμα, δηλ. κτίσμα, που σημαίνει ότι διαφέρει η φύση του από τη θεία φύση του Πατρός.

Είχε έρθει λοιπόν ένα καινούριο ζήτημα στην Εκκλησία και χρειάστηκε το 381 μ.Χ. να συγκληθεί δεύτερη Οικουμενική Σύνοδος, αυτή τη φορά στην Κωνσταντινούπολη, για να αναιρέσει αυτές τις πλάνες. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι με την γενική έννοια είναι Πνευματομάχοι όλοι οι Αρειανοί, συμπεριλαμβανομένων και των οπαδών συγχρόνων χριστιανικών ομολογιών, οι οποίες ωστόσο ενστερνίζονται και πιστεύουν στις κακοδοξίες και τις πλάνες του Αρείου.

2. Γιατί ο άγιος Βασίλειος έγραψε την "περί Αγίου Πνεύματος" πραγματεία του

Κατά το χρονικό διάστημα μετά την καταδίκη της διδασκαλίας του Αρείου από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, άρχισε να παίρνει μορφή η Πνευματομαχική διδασκαλία, δηλαδή η διδασκαλία των αιρετικών εκείνων οι οποίοι υποστήριζαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ότι το Άγιο Πνεύμα δεν είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ότι το Άγιο Πνεύμα διαφέρει κατά τη φύση από τον Θεό Πατέρα και ως εκ τούτου συγκαταλέγεται μεταξύ των κτισμάτων. Πολλοί από τους ποιμένες και πατέρες της Εκκλησίας χρειάστηκε να δώσουν αντίστοιχες μάχες για την περιφρούρηση της αληθείας τους Ευαγγελίου μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Ένας από αυτούς ήταν και ο Άγιος Βασίλειος ο Μέγας. Και συγκεκριμένα, όταν ο γνωστός του Ευστάθιος Σεβαστείας άρχισε σιγά-σιγά να αποκλίνει από την Ορθόδοξη διδασκαλία και να ενστερνίζεται τις Πνευματομαχικές κακοδοξίες, ο Μέγας Βασίλειος προσπάθησε με οικονομία και με τρόπο πραγματικά ανάλογο χριστιανού ποιμένος να τον διορθώσει και να τον επαναφέρει στο σωστό δρόμο. Τελικά όμως ο Ευστάθιος Σεβαστείας τράβηξε τον δρόμο της αίρεσης και κατηγόρησε μάλιστα σε ορισμένα σημεία και τον Μέγα Βασίλειο ως προς τις θέσεις της Εκκλησίας.

Έτσι λοιπόν, χρειάστηκε ο Μ. Βασίλειος να γράψει μια σπουδαιότατη πραγματεία, την «περί του Αγ. Πνεύματος» περίπου κατά το 375 μ.Χ., την οποία και απέστειλε στον μαθητή του, Επίσκοπο Ικονίου Αμφιλόχιο. Μέσα από αυτή την επιστολή, θα δούμε τις θέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά και τις κακοδοξίες που ανεφύησαν εκείνη την εποχή περί του Αγίου Πνεύματος.

3. Η κατηγορία τών Πνευματομάχων κατά τού Αγίου Βασιλείου

Το πρώτο τμήμα της επιστολής αυτής αναφέρεται στο εξής ζήτημα: Ο Μέγας Βασίλειος, κατά τη διάρκεια των λατρευτικών συνάξεων, χρησιμοποιούσε εν γένει δύο δοξολογικούς  τύπους. Αφενός το: «Δόξα τω Θεώ και Πατρί μετά του Υιού συν τω Πνεύματι τω Αγίω» και αφετέρου το: «Δόξα τω Θεώ και Πατρί δια του Υιού εν τω Αγίω Πνεύματι.»

Πολλοί λοιπόν από τους Πνευματομάχους συμπεριλαμβανομένου και του Ευσταθίου Σεβαστείας, τον κατηγόρησαν ότι χρησιμοποιεί με εσφαλμένο τρόπο τις συλλαβές, τις προθέσεις δηλαδή, και έτσι στο πρώτο μέρος της επιστολής που έστειλε προς τον Αμφιλόχιο Ικονίου ο Μεγας Βασίλειος απαντά ακριβώς σε αυτό το ζήτημα. Εν περιλήψει, όπως θα δούμε πιο εκτεταμένα στη συνέχεια, το ζήτημα αυτό έχει ως εξής: Ο Αέτιος, ο μαθητής του Αρείου ισχυριζόταν, για να αποδείξει στην ουσία ότι η φύση του Πατρός είναι διαφορετική από τη φύση του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, ότι για μεν τον Πατέρα χρησιμοποιείται η πρόθεση «εκ», δηλαδή αντιστοιχούν και πρέπουν εκφράσεις, όπως το «εξ ου» (εκ του οποίου), για δε τον Υιό το «δι’ ου» (διά του οποίου), ενώ για το Πνεύμα το Άγιο πρέπει η έκφραση «εν o», (δηλαδή εν τω Αγίω Πνεύματι). Το δε διάφορο των προθέσεων σημαίνει, κατά τον Αέτιο, το διάφορον των φύσεων.

Επάνω σε αυτό ο Μέγας Βασίλειος, όπως θα δούμε και στη συνέχεια, κάνει μια εκτενή έρευνα. Τα επιχειρήματα που φέρνει έρχονται και από τον χώρο της κατά κόσμον σοφίας, αλλά και από πλείστα χωρία της Αγίας Γραφής. Η επιχειρηματολογία λοιπόν εναντίον αυτών των κακοδοξιών και των στρεβλών υποθέσεων των Πνευματομάχων και ιδιαιτέρως του Αετίου είναι το θέμα του πρώτου μέρους της επιστολής «Περί του Αγίου Πνεύματος», την οποία θα ξεκινήσουμε να μελετούμε στη συνέχεια. Ας εξετάσουμε συνεπώς αυτή την επιστολή, η οποία γράφτηκε περί το 375 μ.Χ. ενόψει των νεοφανεισών τότε Πνευματομαχικών αιρέσεων.

4. Η σημασία τών μικρών λέξεων στην αναζήτηση τής σοφίας

Ξεκινώντας στην εισαγωγή το γράμμα του αυτό ο Μέγας Βασίλειος επαινεί τον Αμφιλόχιο Ικονίου για τις ερωτήσεις που του έχει υποβάλλει λέγοντας τα εξής: «Αν εις τον ανόητον που ερωτά, αναγνωρίζεται σοφία» και εδώ παραθέτει από το κεφ. 17 και στίχο 28 του βιβλίου των Παροιμιών, που αναφέρει:  «ανοήτω επερωτήσαντι σοφίαν, σοφία λογισθήσεται». «Πόσον άξιον θα θεωρήσουμε τον συνετόν ακροατή, ο οποίος από τον προφήτη» - εννοεί τον Ησαΐα 3ο κεφάλαιο και στίχο 3 – «παραλληλίζεται με θαυμαστό σύμβουλο; Είναι πράγματι δίκαιο να αξιώσουμε κάθε έπαινο και να οδηγήσουμε σε μεγαλυτέρα πρόοδο αυτούς που συμμερίζονται τον ζήλο και συμπάσχουν σε όλα με αυτόν που κατευθύνεται προς την τελείωση. Το ότι δηλαδή ακούν τις λέξεις που έχουν θεολογικό περιεχόμενο όχι παρέργως, αλλά προσπαθούν να ανιχνεύσουν το νόημα των λέξεων που κρύβεται σε κάθε λέξη και κάθε συλλαβή, χαρακτηρίζει ανθρώπους ευσεβείς που γνωρίζουν τον σκοπό της κλήσεώς μας, ότι δηλαδή έχουμε επιλεχθεί να ομοιωθούμε προς τον Θεό, όσο αυτό είναι δυνατό στην ανθρώπινη φύση. Η ομοίωσις όμως δεν επιτυγχάνεται χωρίς τη γνώση. Η δε γνώση δημιουργείται με τη διδασκαλία. Και αρχή της διδασκαλίας είναι ο λόγος. Μέρη δε του λόγου είναι οι συλλαβές και οι λέξεις. Ώστε δεν είναι έξω από τον σκοπό η εξέταση των συλλαβών.»

Φτάνει έτσι ο Μέγας Βασίλειος στο πρώτο θέμα, στο οποίο θα απαντήσει με την εν λόγω επιστολή, δηλαδή το θέμα των συλλαβών. Συγκεκριμένα των προθέσεων με τις οποίες προσφωνούνται ή χρησιμοποιούνται στους δοξολογικούς τύπους, για τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Επομένως, συνεχίζει ο Μέγας Βασίλειος: «το ότι είναι μικρά τα ερωτήματα, όπως θα νομίσει κάποιος, δε σημαίνει ότι πρέπει να τα παραβλέψουμε, αλλά επειδή η αλήθεια δύσκολα συλλαμβάνεται πρέπει από παντού να την εξιχνιάσουμε. Διότι, αν, όπως οι τέχνες, έτσι και η απόκτηση της ευσεβείας αυξάνεται με μικρές προσθήκες, τίποτε δεν πρέπει να παραβλέπουμε από όσα οδηγούν στη γνώση. Διότι, αν κάποιος παραβλέψει τα πρώτα στοιχεία σαν μικρά, ποτέ δεν θα επιτύχει την τελειότητα της σοφίας.»

Και στη συνέχεια φέρνει κάποια αντίστοιχα παραδείγματα. Λέγει: «Το ναι και το ου (δηλ. το όχι) είναι δύο συλλαβές, αλλά όμως το ύψιστο των αγαθών, δηλαδή η αλήθεια και το έσχατο όριο της πονηρίας, δηλαδή το ψεύδος, περιέχονται πολλές φορές μέσα στις μικρές αυτές λέξεις. Γιατί όμως τα λέγω αυτά; Ήδη και με το να νεύσει κανείς το κεφάλι του εις τα υπέρ του Χριστού μαρτύρια, θεωρείται ότι πέτυχε την πλήρη ευσέβεια. Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα, ποια από τις λέξεις με θεολογικό περιεχόμενο είναι τόσο ασήμαντη, ώστε και όταν είναι καλή ή το αντίθετο, να μην έχει μεγάλη επίδραση είτε θετική είτε αρνητική; Διότι, αν εκ του ευαγγελικού νόμου δεν πρόκειται να εκλείψει ούτε ένα « ι » , δηλ. ούτε ένα γράμμα, πώς θα ήταν ακίνδυνο για μας να προσπερνάμε και τα πλέον μικρά;»

 Με αυτή την εισαγωγή είναι έτοιμος πλέον να μπει στο θέμα της ερώτησης, για το οποίο και γράφηκε το πρώτο αυτό κομμάτι της επιστολής προς τον Αμφιλόχιο.  Λέγει λοιπόν: «Αυτά που εσύ ο ίδιος μου ζήτησες να διευκρινίσω είναι συγχρόνως μικρά και μεγάλα. Ως προς τη συντομία της προφοράς είναι μικρά, και γι’ αυτό τον λόγο ίσως να είναι ευκαταφρόνητα. Ως προς τη δύναμη όμως της σημασίας τους είναι μεγάλα. Όταν προ ολίγων ημερών επροσευχόμουν με τον λαό και προσέφερα δοξολογία εις τον Θεό Πατέρα κατά δύο τρόπους: Άλλοτε μεν μετά του Υιού συν τω Πνεύματι τω Αγίω, άλλοτε δε δια του Υιού εν τω Αγίω Πνεύματι εξηγέρθησαν εναντίον μου μερικοί από τους παρόντες, ισχυριζόμενοι ότι χρησιμοποιώ λέξεις που ξενίζουν, συγχρόνως δε που είναι αντίθετες μεταξύ τους». Εδώ αναφέρεται ο Άγιος Βασίλειος σε εκείνους που ήταν από την παράταξη των Πνευματομάχων ή είχαν επηρεαστεί από την διδασκαλία του Αετίου, ότι οι προθέσεις αυτές πρέπει η καθεμία να αποδίδεται μόνον στο ένα από τα πρόσωπα που προαναφέραμε, το «εκ» στον Πατέρα, το «διά» στον Υιό και το «εν» στο Άγιο Πνεύμα.

Συνεχίζει ο Μέγας Βασίλειος λέγοντας: «Συ όμως, για την ιδική τους προ παντός ωφέλεια, αλλά και αν είναι παντελώς ανίατη, για την ασφάλεια αυτών που τους συναναστρέφονται ζήτησες να διατυπωθεί μια ευκρινής διδασκαλία περί της δυνάμεως που έχουν αυτές οι συλλαβές. Πρέπει λοιπόν να μιλήσω με συντομία και να δώσω στον λόγο μου μία αρχή αποδεκτή, κατά το δυνατόν από όλους.».

5. Η αίρεση τών Ανομοίων

Εξηγεί λοιπόν, ο Μ. Βασίλειος στη συνέχεια, για ποιόν λόγο και με ποιόν τρόπο άρχισαν οι αιρετικοί να παρατηρούν τις συλλαβές. Λέγει: «Η σχολαστική ενασχόληση των ανθρώπων αυτών με τις συλλαβές και τις λέξεις δεν είναι τυχαία, όπως θα νόμιζε κανείς, ούτε οδηγεί σε μικρό κακό, αλλά έχει καταστρώσει ένα εμπεριστατωμένο και κεκαλυμμένο σχέδιο εναντίον της ορθής πίστεως. Επιχειρούν, δηλαδή, να δείξουν ότι ο τρόπος με τον οποίο εκφραζόμαστε περί Πατρός και Υιού και Αγίου Πνεύματος είναι ανόμοιος, για να αποδείξουν έτσι εύκολα την διαφορά των φύσεων. Χρησιμοποιούν δηλαδή, ένα παλαιό σόφισμα που το εφεύρε ο Αέτιος, ο προστάτης αυτής της αίρεσης, ο οποίος γράφει κάπου στις επιστoλές του, ότι: "τα ανόμοια κατά την φύση εκφράζονται ανομοίως. Και αντιστρόφως τα ανομοίως εκφραζόμενα είναι ανόμοια κατά την φύση". Ως μάρτυρα δε των λεγομένων επικαλείται τον Απόστολο Παύλο, ο οποίος λέγει: «...είς Θεός ο Πατήρ εξ ου (εκ του οποίου) τα πάντα και είς Κύριος Ιησούς Χριστός δι’ ου (διά του οποίου) τα πάντα...» (Α΄ προς Κορινθίους επιστολή κεφ. 8 στιχ. 6). Όποια σχέση έχουν οι συλλαβές μεταξύ τους αυτή τη φύση θα έχουν –λένε– και οι φύσεις που δηλούνται διά των λέξεων. Και είναι ανόμοιο το «εξ ου» προς το «δι’ ου». Επομένως, είναι ανόμοιος και ο Υιός προς τον Πατέρα.

Από αυτή λοιπόν την πλάνη προέρχεται η φλύαρος ενασχόληση αυτών των ανδρών με τις υπό συζήτηση λέξεις. Για τούτο, εις μεν τον Θεόν και Πατέρα αποδίδουν το «εξ ου», σαν ένα αποκλειστικό μερίδιο, για δε τον Υιό και Θεό ξεχώρισαν το «δι’ oυ» (δια του οποίου), για δε το Άγιο Πνεύμα, το «εν ω» (εν τω οποίω), και ισχυρίζονται ότι αυτή η χρήση των συλλαβών ποτέ δεν αλλάζει, ώστε, όπως είπα» - αναφέρει ο Μέγας Βασίλειος - «μαζί με την διαφορά της εκφωνήσης να δηλώνεται και η διαφορά της φύσης. Δεν μπόρεσαν όμως να αποκρύψουν ότι με την λεπτολογία γύρω από τις λέξεις κατοχυρώνουν την ασεβή πίστη τους. Θέλουν δηλαδή το μεν «εξ ου» (εκ του οποίου) να σημαίνει τον Δημιουργό, το «δι’ oύ» (δια του οποίου) τον συνεργό ή το όργανο, το δε «εν ώ» (εν τω οποίω) να δηλώνει τον χρόνο ή τον τόπο, ώστε ο δημιουργός των όλων, Υιός, να μην θεωρείται κατ’ ουδέν σεμνότερος ενός οργάνου, το δε Άγιο Πνεύμα να εμφανίζεται ότι δεν προσφέρει τίποτε περισσότερο εις τα όντα από τον τόπο ή τον χρόνο.

Σε αυτή την πλάνη τους οδήγησε και η παρατήρηση των θύραθεν σοφών, οι οποίοι απέδωσαν το «εξ oυ» και το «δι’ oυ» σε διάφορα κατά την φύση πράγματα. Πιστεύουν δηλαδή εκείνοι, οι κατά κόσμον σοφοί, ότι το μεν «εξ  ου» (εκ του οποίου) δηλώνει την ύλη, το δε «δι’ ου» (δια του οποίου) παριστά το όργανο ή γενικώς την προσφορά υπηρεσίας. Ή καλύτερα, διότι τί εμποδίζει, αφού αναφερθούμε σε ολόκληρη τη διδασκαλία τους, να ελέγξουμε εν συντομία και το άσχετο προς την αλήθεια και την ασυμφωνία αυτών των ανδρών προς τους ιδίους τους κοσμικούς σοφούς, αυτοί που ασχολήθηκαν με την μάταια κοσμική σοφία, όταν εξηγούν την φύση του αιτίου κατά πολλούς τρόπους και διαιρούν τούτο σε ιδιαίτερες σημασίες, λέγουν ότι άλλα μεν από τα αίτια είναι αρχικά, άλλα δε συνεργά ή συναίτια, άλλα δε έχουν τη θέση των αναγκαίων αιτίων. Το καθένα λοιπόν από αυτά εκφράζεται κατά ιδιάζοντα τρόπο, ώστε διαφορετικά να δηλώνεται ο Δημιουργός και διαφορετικά το όργανο.

 Στον δημιουργό δηλαδή νομίζουν ότι αρμόζει το «υφ’ oυ» (υπό του οποίου), διότι λέγουν ότι στην κυριολεξία λέγεται ότι το βάθρο κατασκευάστηκε υπέρ του τεχνήτου, στο όργανο όμως αρμόζει το «δι’ ου» (δια του οποίου), διότι λέγουν, ότι το βάθρου κατασκευάζεται διά του σκεπάρνου και του τρυπάνου. Κατά τον ίδιο τρόπο, δέχονται εκείνοι, ότι το «εξ ου» (εκ του οποίου) είναι ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ύλης. Εκ ξύλου π.χ. είναι ένα κατασκεύασμα. Το «καθ’ ώ» (κατά το οποίο), επίσης, δηλώνει αυτό που ενθυμούμεθα ή το υπόδειγμα που είχε ως βάση ο τεχνίτης. Διότι ο τεχνίτης ή σχηματίζει προηγουμένως στη διάνοια του αυτό που κατασκευάζει και εν συνεχεία μετατρέπει τη φαντασία σε έργο, ή βλέπει ένα ήδη υπάρχον υπόδειγμα και καθ’ ομοίωσιν εκείνου κατευθύνει τις ενέργειες. Το δε «δι’ ο» (δια το οποίο) πιστεύουν ότι αρμόζει στον σκοπό. Διά τη χρήση των ανθρώπων π.χ. κατασκευάστηκε το βάθρο. Το δε «εν ο» (εν τω οποίω) παριστά τον χρόνο ή τον τόπο. Πότε επί παραδείγματι έγινε; Εν τώδε τω χρόνω (κατ’ αυτόν τον χρόνο) και πού; Εν τώδε τω τόπω (σε αυτόν τον τόπο). Αυτά, ο χρόνος και ο τόπος, αν και δεν υποβοηθούν σε τίποτε το δημιουργούμενο, όμως χωρίς αυτά δεν είναι δυνατό να γίνει κάτι. Διότι αυτοί που ενεργούν έχουν ανάγκη του τόπου και του χρόνου.

Αυτές λοιπόν τις παρατηρήσεις της ματαίας και αδειανής σοφίας, αφού έμαθαν αυτοί, (δηλαδή οι αιρετικοί) και εθαύμασαν, τα μεταφέρουν και στην απλή και ατεχνολόγητη διδασκαλία του Αγίου Πνεύματος, για να μειώσουν, αφ' ενός τον Θεό Λόγο και να καταργήσουν αφ' ετέρου το Άγιο Πνεύμα. Αυτή λοιπόν την έκφραση που οι θύραθεν σοφοί την έχουν ξεχωρίσει για τα άψυχα όργανα ή για τα ταπεινά και υπηρετικά του ανθρώπου ζώα, δηλ. την έκφραση δι’ ου (δια του οποίου), αυτοί δεν δίστασαν να την μεταφέρουν και εις τον δεσπότη των όλων  και δεν ντρέπονται οι δήθεν χριστιανοί να αποδίδουν στο Δημιουργό της κτίσεως χαρακτηρισμό που αρμόζει στο πριόνι ή το σφυρί.»

6. Μια πρώτη αναίρεση τού ισχυρισμού περί Ανομοίων

Ο Μέγας Βασίλειος, όπως είδαμε προηγουμένως, ξεκινάει από την υπόθεση που κάνουν οι αιρετικοί, οι Πνευματομάχοι, οι οποίοι, για να αποδείξουν ότι ο Υιός, αλλά και το Άγιο Πνεύμα είναι διαφορετικοί κατά την φύση από τον Θεό Πατέρα, στηρίχτηκαν στις διαφορετικές δήθεν συλλαβές που χρησιμοποιεί η Αγία Γραφή και συγκεκριμένα το χωρίο της Α΄ προς Κορινθίους επιστολής κεφ. 8, στιχ. 6, για να αναφερθεί στον Πατέρα και τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Είδαμε λοιπόν, ότι ο Μέγας Βασίλειας κατ’ αρχήν παραθέτει τι λέγουν οι θύραθεν σοφοί, τους οποίους υποτίθεται ακολούθησαν με λεπτομέρεια οι αιρετικοί, για να υποστηρίξουν αυτή τους την υπόθεση.

Και οι κατά κόσμον σοφοί, όταν αναφέρονται σε αυτές τις συλλαβές, σε αυτές τις προθέσεις, τις χρησιμοποιούν, όπως λέγει, αναλυτικά και με παραδείγματα ο Μέγας Βασίλειος: Πρώτον, το «εξ ου» (εκ του οποίου), για να δηλώσουν την ύλη από την οποία προέρχεται ένα κατασκεύασμα, το «δι ου» (δια του οποίου), για να δηλώσουν το όργανο με το οποίο κατασκευάστηκε και το «εν ω», για να δηλώσουν το πότε ή πού κατασκευάστηκε. Και βεβαίως συμπεραίνει από αυτά, ότι προκειμένου να πετύχουν τον σκοπό τους οι αιρετικοί δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν βλάσφημες εκφράσεις, όπως επί παραδείγματι να ισχυριστούν ότι ο Δημιουργός του σύμπαντος είναι απλώς ένα όργανο με το οποίο εκτίσθησαν τα πάντα και μάλιστα ένα όργανο, όπως ακριβώς το σκεπάρνι ή το πριόνι που χρησιμοποιεί ένας ξυλουργός, για να κατασκευάσει ένα αντικείμενο

Ας δούμε όμως, τι λέγει ο Μέγας Βασίλειος στη συνέχεια για το ίδιο ακριβώς θέμα. Λέγει στην ουσία ότι η Αγία Γραφή χρησιμοποιεί χωρίς διάκριση αυτές τις συλλαβές. Ας δούμε όμως πώς το αναφέρει ακριβώς στην εν λόγω επιστολή του: «Περί του Αγίου Πνεύματος»  προς τον Αμφιλόχιο: «Εμείς, λέγει, βεβαίως δεχόμαστε ότι και ο αληθινός λόγος της Αγίας Γραφής χρησιμοποιεί συχνά αυτές τις εκφράσεις. Δεν δεχόμαστε όμως ότι η ελευθερία του Αγίου Πνεύματος υπόκειται κατ’ ανάγκη στην μικροπρέπεια των θύραθεν σοφών, αλλά κατά την εκάστοτε περίπτωση μεταβάλλει ανάλογα προς τις ανάγκες τις εκφράσεις. Δεν σημαίνει δηλαδή εξ άπαντος το εξ ου (εκ του οποίου) την ύλη, όπως νομίζουν εκείνοι, αλλά συνηθέστερα η Γραφή χρησιμοποιεί αυτή την έκφραση, για να δηλώσει την ύψιστη αιτία, όπως επί παραδείγματι στο: «...εις Θεός ... εξ ου τα πάντα...» (Α’ Κορινθ. κεφ. 8, στιχ. 6) και πάλι: «... τα δε πάντα εκ του Θεού...» (Α΄ Κορ. κεφ. 11 στιχ 12).»

Είναι φανερό ότι εδώ το «εκ» και το «εξ ου», δηλαδή  η πρόθεση «εκ», δεν χρησιμοποιείται, για να δηλώσει την ύλη από την οποία προήλθε κάτι, στην προκειμένη περίπτωση: τα πάντα· αλλά χρησιμοποιείται για να δηλώσει την ύψιστη αιτία, όπως λέγει ο Μέγας Βασίλειος και κατά συνέπεια αποδεικνύει άμεσα ότι είναι εσφαλμένη η υπόθεση που κάνουν οι αιρετικοί, οι οποίοι χρησιμοποιούν δήθεν την κοσμική σοφία για να στερεώσουν την επιχειρηματολογία τους και για να οδηγήσουν τους οπαδούς τους με ασφαλή τρόπο στην πλάνη. Και συνεχίζει ο μεγάλος αυτός Πατέρας της Εκκλησίας: «Βεβαίως πολλές φορές και η Γραφή χρησιμοποιεί αυτή την έκφραση και για να δηλώσει την ύλη, όπως όταν λέγει: «...ποιήσεις την κιβωτόν εκ ξύλων  ασήπτων... » (Γεν. κεφ. 6, στιχ. 14) και: «...ποιήσεις την λυχνίαν εκ χρυσίου καθαρού...» (Έξοδ. κεφ. 25, στιχ. 30) και: «...ο πρώτος άνθρωπος εκ γης χοϊκός...» (Α΄ Κορ. κεφ. 15, στιχ. 47) και: «...εκ πηλού διήρτησέ σοι ως και εγώ» (Ιώβ, κεφ. 33, στιχ. 6), κατά τη μετάφραση των Εβδομήκοντα.

Αυτοί όμως, δηλαδή οι αιρετικοί, για να παραστήσουν την διαφορά της φύσης καθόρισαν αυστηρά ότι μόνο στον Πατέρα αρμόζει αυτή η λέξη και στηρίχτηκαν μεν γι’ αυτές τους τις παρατηρήσεις στους θύραθεν σοφούς. Δεν τους ακολούθησαν όμως σε όλα με ακρίβεια, αλλά εις μεν τον Υιό, σύμφωνα με εκείνους προσέδωσαν τον χαρακτηρισμό του οργάνου, εις δε το Άγιον Πνεύμα την ονομασία του τόπου. Διότι εν Πνεύματι λέγουν γίνεται η δημιουργία και δι’ Υιού. Στον Θεό Πατέρα όμως απέδωσαν την έκφραση "εξ ου" και δεν ακολουθούν εδώ τους θύραθεν σοφούς, όπως ισχυρίζονται, αλλά μεταβαίνουν εις την υπό των Αποστόλων χρησιμοποίηση της, όπου λέγεται: «εξ αυτού δε ημείς εστέ εν Χριστω Ιησού (Α΄ Κορ. κεφ. 1, στιχ. 30) και: «...τα δε πάντα εκ του Θεού...» (Α΄ Κορ. κεφ. 11, στιχ. 12).

Ποιο λοιπόν είναι το συμπέρασμα αυτής της τεχνολογήσεως; "Άλλη είναι η φύση του αιτίου, άλλη του οργάνου και άλλη του τόπου. Επομένως,  ο Υιός είναι ξένος κατά τη φύση προς τον Πατέρα, επειδή και το όργανο είναι ξένο προς τον τεχνίτη. Είναι δε ξένο και το Πνεύμα, διότι είναι κάτι διαφορετικό ο τόπος και χρόνος των οργάνων από τη φύση αυτών που τα μεταχειρίζονται.»

Αυτές είναι οι γνώμες των αιρετικών, οι οποίες όμως, όπως βλέπουμε, προσκρούουν και στους θύραθεν σοφούς, αλλά και στη διδασκαλία της Αγίας Γραφής, όμως προσκρούουν και αντιβαίνουν και στον εαυτό τους.

Με τον τρόπο αυτό, ο Μέγας Βασίλειος αντιμετωπίζει το πρώτο σκέλος τής ερωτήσεως, το οποίο θα δούμε να ολοκληρώνεται στο επόμενο άρθρο αυτής της σειράς. Εκεί θα δούμε πολύ περισσότερα παραδείγματα από την Αγία Γραφή, όπου ο ισχυρισμός τών Πνευματομάχων καταπίπτει.

Μ. Βασίλειος: Η πλεονεξία είναι κλοπή! Ομιλία εις το ρητόν του κατά Λουκάν ευαγγελίου “καθελώ μου τας αποθήκας και μείζονας οικοδομήσω” και περί πλεονεξίας, 7

ΠΟΙΟΝ ΑΔΙΚΩ, λέει [ο πλούσιος], προστατεύοντας αυτά που μου ανήκουν; Πες μου λοιπόν, τι σου ανήκει;  Από που τα πήρες και τα έφερες στη ζωή σου; (...) Δεν ήρθες στον κόσμο γυμνός; Γυμνός δεν θα επιστρέψεις στη γη; Που τα βρήκες αυτά που έχεις τώρα;  Αν πιστεύεις ότι στα χάρισε η τύχη είσαι άθεος, δεν αναγνωρίζεις τον δημιουργό, δεν νοιώθεις ευγνωμοσύνη γι αυτόν που στα έδωσε· αν όμως παραδέχεσαι ότι προέρχονται απ τον Θεό, πες μου για ποιο λόγο στα έδωσε; Μήπως είναι άδικος ο Θεός και μοιράζει άνισα τα απαραίτητα για τη ζωή; Γιατί εσύ είσαι πλούσιος κι εκείνος φτωχός;  Όχι γι' άλλο λόγο παρά για να ανταμοιφθείς εσύ για την καλοσύνη και τη σωστή διαχείριση της περιουσίας, κι εκείνος για να κερδίσει τα μεγάλα έπαθλα της υπομονής. 
Όμως εσύ τα έκρυψες όλα στους αχόρταγους κόλπους της πλεονεξίας· νομίζεις λοιπόν ότι κανένα δεν αδικείς όταν τόσους στερείς από τα αγαθά αυτά; Ποιος είναι πλεονέκτης;  Όποιος δεν περιορίζεται στα απαραίτητα. Ποιος άρπαγας;  Εκείνος που αφαιρεί την περιουσία των άλλων.  Εσύ δεν είσαι πλεονέκτης; Δεν είσαι άρπαγας; Δεν κρατάς για τον εαυτό σου όσα σου δόθηκαν για να τα διαχειρισθείς προς όφελος όλων; Αυτός που γδύνει τον ντυμένο θα ονομαστεί λωποδύτης αλλά αυτός που δεν ντύνει τον γυμνό μήπως δεν αξίζει αυτή την ονομασία;
Το ψωμί που αποθηκεύεις είναι του πεινασμένου, τα ρούχα που συσσωρεύεις είναι του γυμνού, τα παπούτσια που τα ‘χεις και σαπίζουν είναι του ξυπόλυτου, τα λεφτά που θάβεις για να μη στα κλέψουν είναι του φτωχού. Είναι τόσοι αυτοί που αδικείς όσοι αυτοί που θα μπορούσες να βοηθήσεις.

Ιατρική πληροφόρηση για τα αποτελέσματα τής πλεονεξίας

Τα νοσήματα της... καλοπέρασης «θερίζουν» τον πλανήτη

Αναδημοσίευση από: http://ygeia.tanea.gr/default.asp?pid=25&ct=98&articleID=12053
Δημοσίευση: 27-4-2011

Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα

Τα χρόνια νοσήματα που σχετίζονται με τον σύγχρονο, δυτικού τύπου τρόπο ζωής «θερίζουν» τον πλανήτη, προκαλώντας ετησίως πάνω από τους έξι στους δέκα θανάτους, ανακοίνωσε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ).

 Σύμφωνα με νέα έκθεσή του, από τα 57 εκατομμύρια θανάτους που καταγράφονται ετησίως, τα 36 εκατομμύρια (ποσοστό 63%) οφείλονται σε χρόνια νοσήματα που σχετίζονται ευθέως με τον τρόπο ζωής: με την καρδιοπάθεια, τον καρκίνο, τον σακχαρώδη διαβήτη και την χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια (είναι γνωστή και ως νόσος των καπνιστών).

 Μέγιστος εχθρός του πλανήτη αναδεικνύεται το τσιγάρο, που σκοτώνει ετησίως σχεδόν 6 εκατομμύρια ανθρώπους. Ακολουθεί η καθιστική ζωή που ευθύνεται για σχεδόν 3,2 εκατομμύρια θανάτους τον χρόνο και μετά είναι η κατάχρηση αλκοόλ που κοστίζει κάθε χρόνο τη ζωή 2,3 εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.

 Από τα καρδιαγγειακά νοσήματα, η υπέρταση είναι ο μεγαλύτερος «φονιάς», καθώς ευθύνεται για 7,5 εκατομμύρια θανάτους. Η παχυσαρκία σκοτώνει 2,8 εκατομμύρια ανθρώπους τον χρόνο και η αυξημένη χοληστερόλη 2,6 εκατομμύρια.

 Το 80% των θανάτων από τα νοσήματα της αφθονίας, όπως τα αποκαλούν οι ειδικοί, καταγράφεται σε χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος, γεγονός που υποδηλώνει ότι ενώ οι εύπορες χώρες της Δύσης έχουν αρχίσει να λαμβάνουν μέτρα για την προάσπιση της δημόσιας Υγείας, στις πιο φτωχικές τα νοσήματα αυτά επελαύνουν ανενόχλητα.

 Η κατάσταση, μάλιστα, έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις, ώστε πλέον συνιστούν μεγαλύτερη απειλή απ’ ό,τι λοιμώδη νοσήματα όπως η ελονοσία, το AIDS και η φυματίωση.

 «Η εξάπλωση των μη μεταδοτικών νοσημάτων αντιπροσωπεύει μια τεράστια πρόκληση», δήλωσε η γενική διευθύντρια του ΠΟΥ δρ Μάργκρετ Τσαν. «Σε μερικές χώρες δεν είναι υπερβολή να περιγραφεί η κατάσταση ως επικείμενη καταστροφή – καταστροφή της υγείας, της κοινωνίας και της εθνικής οικονομίας».

 Ο ΠΟΥ τονίζει ότι πολλοί από αυτούς τους θανάτους θα μπορούσαν να αποφευχθούν με την εφαρμογή πολιτικών Υγείας οι οποίες θα προωθούν την φυσική δραστηριότητα, την υγιεινή διατροφή και την αποφυγή του καπνίσματος.

Ερανίσματα από τη διδασκαλία του μεγάλου οσίου Γέροντα της Όπτινα, Στάρετς Βαρσανούφιου (1845 - 1913) Επιμέλεια: Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

 

Πηγή: Από το βιβλίο τού Οσίου Στάρετς Νίκωνος Μπελιάεφ, "Ρήματα Ζωής" (Το ημερολόγιό του), Έκδοση Ι. Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 2006.

Πολύ μεγάλη μορφή αγιότητας στην Όπτινα, ο στάρετς (πνευματικός πατέρας) Βαρσανούφιος, γεννήθηκε το 1845 στο Όρενμπουργκ της Ρωσίας (στα σύνορα με το Καζακστάν). Κοσμικά ονομαζόταν Παύλος Ιβάνοβιτς Πλεχάνωφ.

Υπήρξε αξιωματικός του Ρωσικού στρατού, κατείχε ευρεία μόρφωση και έφτασε μέχρι το βαθμό του συνταγματάρχη. Αναζητητής της γνώσης και του νοήματος της ζωής, ασχολήθηκε με τη φιλοσοφία, τη μουσική και τη λογοτεχνία. Συναντήθηκε και με τον άγιο Ιωάννη της Κρονστάνδης, που τον ασπάστηκε κατά τη διάρκεια μάλιστα της Θείας Λειτουργίας, προμηνύοντας το μέλλον του. Κάποτε ασθένησε βαριά από πνευμονία, αλλά η Χάρη του Θεού, ως γλυκύτατη ευφροσύνη, τον επισκέφτηκε στο νοσοκομείο, και άκουσε φωνή εξ ύψους να του λέει: ‘Πήγαινε στο μοναστήρι της Όπτινα’.

Πράγματι, ο Παύλος ακολούθησε την θεία εντολή και, μετά από μια σειρά μεγάλων δυσκολιών (του προτείνανε θέση στρατηγού, του βρήκανε σύζυγο για να μείνει κοσμικός κ.α.), κατέληξε στην Όπτινα, εκάρη εκεί μοναχός, χειροτονήθηκε στη συνέχεια ιερέας με το όνομα Βαρσανούφιος, και ανάπαυσε και καθοδήγησε πολλούς πιστούς και προσκυνητές κάτω από το πετραχήλι του, καθοδηγούμενος και ο ίδιος στα στάδια της μοναχικής υπακοής και της πνευματικής ζωής από τον στάρετς Νεκτάριο. Μετά το τέλος του ρωσοϊαπωνικού πολέμου, ανέλαβε ηγούμενος της φημισμένης σκήτης διαδεχόμενος τον στάρετς Ιωσήφ.

Μεγάλος ασκητής ο ίδιος, με στερεή πίστη και υψηλή ταπείνωση, διέθετε άνωθεν το χάρισμα της προορατικότητας, με το οποίο βοήθησε πάρα πολλούς χριστιανούς. Προς το τέλος της ζωής του κατηγορήθηκε άδικα από κάποιους μοναχούς, εξορίστηκε από την Όπτινα και διορίστηκε ηγούμενος το 1912 σε μακρινό μοναστήρι στο Γκολούτβιν. Υπάκουσε, και αφέθηκε στην πρόνοια του Υψίστου. Ένα ακριβώς χρόνο μετά, την 1η Απριλίου του 1913, τον κάλεσε ο Θεός στην επουράνια ζωή των δικαίων, αφού εν τω μεταξύ υπέφερε από επώδυνη ασθένεια. Σεβόμενοι την επιθυμία του, οι αδελφοί μοναχοί τον ενταφίασαν στην Όπτινα, ενώ η Ιερά Σύνοδος της Ρωσικής Εκκλησίας τον κατέταξε και αναγνώρισε επίσημα ως άγιο.        

  

ΕΙΠΕ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ:

Κάθε άνθρωπος στη ζωή του πρέπει να περάσει μια περίοδο θλίψεων, δοκιμασιών και πολέμου. Βαριά, οδυνηρή η κατάσταση αυτή…. Γι’ αυτήν ομιλεί ο ψαλμός: «Ωδίνες ως τικτούσης» (Ψλμ. 47,5), και «εξήγαγέ με εις πλατυσμόν» (Ψλμ. 17,19). Όταν πλησιάζει για τη γυναίκα η ώρα να γεννήσει, δοκιμάζει φρικτούς πόνους. Μετά, όταν γεννήσει, δοκιμάζει μεγάλη χαρά, γιατί έφερε ένα καινούριο άνθρωπο στον κόσμο (Ιω. 16,21). Κατά τον ίδιο τρόπο, κάθε άνθρωπος όταν γεννιέται πνευματικά στην καινή ζωή, δοκιμάζει πόνο. Μα σιγά σιγά πηγαίνει «εις πλατυσμόν» (σε άνεση και αναψυχή)…..  Όταν πήγαινα στο σχολείο, με έστελναν στο σιδηρουργείο για να μάθω πώς φτιάχνουν πέταλα για άλογα. Κάποια φορά παρατήρησα πώς ο σιδεράς έφτιαχνε ένα κομμάτι καραμπίνας. Το μέταλλο το ζέσταινε και το κατεργαζόταν σε συγκεκριμένη θερμοκρασία ώστε, μετά, στη χρήση, να μη χαλάει…. Μόνο έτσι, με την (χριστιανική) υπομονή θα εξέλθεις «εις τον πλατυσμόν» της αγάπης και της ελευθερίας από τα πάθη.

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ

Τι ανώτερο και τι καλύτερο αγώνισμα από το να συγχωρήσεις εκείνους που σε πρόσβαλαν, που σε ύβρισαν, και να υπομένεις τον αδελφό σου;…. Απαρνήσου το θέλημά σου και όλα θα σου λογισθούν σαν μαρτύριο. Η ταπείνωση και η αγάπη είναι οι μεγαλύτερες αρετές. Είναι αλληλένδετες. Η μια εξαρτάται από την άλλη, όπως το φως και η θερμότητα. … Όταν ο άνθρωπος έχει ταπείνωση, τα έχει όλα. Κι όταν δεν έχει ταπείνωση, δεν έχει απολύτως τίποτα, έστω κι αν κάνει θαύματα…. Πρόοδος στην πνευματική ζωή σημαίνει πρόοδο σε ταπείνωση…. Οι άγιοι Πατέρες ονομάζουν την ταπείνωση «στολή της θεότητας», διότι είναι προϋπόθεση της σωτηρίας μας.…. Όλη η επιστήμη και η σοφία της ζωής περικλείεται στα λόγια: «Εταπεινώθην και ο Κύριος έσωσέ με» (Ψλμ. 114,6). Μάθε να έχεις ταπείνωση και υπομονή, και η ειρήνη του Θεού θα σκηνώσει μέσα σου.

  

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΓΟΛΟΓΙΑ:

Από την σιωπή γεννάται η ησυχία και από την ησυχία η προσευχή…. ‘Πρόσεχε σεαυτώ’ (Α΄ Τιμ. 4,16). Η σιωπή, χωρίς την οποία είναι αδύνατο να ζει κανείς, είναι άσκηση…. Γιατί, όπως λέει και ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, η σιωπή είναι το μυστήριο του μέλλοντος αιώνος. Εκείνος που ασκείται στη σιωπή, προετοιμάζει τον εαυτό του για τη μέλλουσα ζωή…. Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος έλεγε: «Κάθε φορά που μιλούσα, ακόμη και για πνευματικά θέματα, συνήθως το μετάνιωνα. Όταν σιωπούσα, ποτέ»…. Πρέπει να έχουμε αγάπη ο ένας για τον άλλο και να σταματήσουμε την αργολογία. Ο προφήτης Δαβίδ λέγει: «Εκλέλοιπεν όσιος». Γιατί όμως δεν υπάρχει πια; Διότι «μάταια ελάλησεν έκαστος προς τον πλησίον αυτού» (Ψλμ. 11,1-2). Δεν λένε πια λόγια για ωφέλεια ψυχής αλλά λόγια πεζά, ασήμαντα, αργολογίες.

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ:

Να φανερώνεις όλους τους λογισμούς σου, ιδιαίτερα εκείνους που χρονίζουν και δεν σε αφήνουν ήσυχο. Όπως σε όλες τις επιστήμες προχωρούμε σιγά σιγά, κάτω από την καθοδήγηση ανθρώπου με πείρα, έτσι και εδώ…. Για την πνευματική σου ζωή να ρωτάς μόνο έναν άνθρωπο, όχι πολλούς, για να μη σου συμβεί κανένα πνευματικό κάταγμα… Και όταν ακόμη νομίζεις ότι δεν έχεις τίποτα να εξομολογηθείς, εσύ όμως να έρχεσαι, για να παίρνεις δύναμη… Με τη συμβουλή (του πνευματικού) οι παγίδες του διαβόλου διαλύονται… Να φωνάζεις τον Ιησού. Το όνομά Του θα διώξει (τους λογισμούς). Τους νέους ο διάβολος τους πειράζει με ακάθαρτες σκέψεις και τους γεροντότερους με λογισμούς μνησικακίας και παλαιότερες αμαρτίες. Να αντιστεκόμαστε με την προσευχή. Πρέπει να μιμούμεθα τον Δαβίδ που, όταν πήγε να μονομαχήσει με τον Γολιάθ, φυσικά δεν πήγε με αδειανά χέρια. Ποιος όμως ήταν ο οπλισμός του; Ένα κοτρώνι. Μια πέτρα. «Η δε πέτρα ην ο Χριστός» (Α΄ Κορ. 10,4)….

«Αυτός δε διελθών δια μέσου αυτών επορεύετο» (Λουκ. 4,30): Οι Εβραίοι, εξαγριωμένοι με τον Χριστό, τον οδήγησαν σε ένα ύψωμα. Η λέξη ‘εξαγρίωση’ δηλώνει τους εμπαθείς λογισμούς, οι οποίοι σαν άλλοι Εβραίοι προσπαθούν να μας σύρουν στην άβυσσο. Μα ο πνευματικά υγιής νους (οφθαλμός της ψυχής) τούς προσπερνάει, χωρίς να υποστεί ζημία. Και προχωρώντας έτσι, φτάνει στην άνω Ιερουσαλήμ… (Με την εξομολόγηση, την ταπείνωση και την προσευχή απομακρύνεται και η απόγνωση). Η απόγνωση και η μελαγχολία, σαν άλλη πανούκλα (γιατί πρόκειται για αρρώστια της ψυχής) ορμάει σε πολλούς. Η ζωή τότε γίνεται ανυπόφορη. Σε πιάνει μια αδιαφορία και αδράνεια για όλα. Να μην θέλεις να κάνεις απολύτως τίποτα… Λύπη δυστυχώς, αφόρητη λύπη….  Το δαιμόνιο της ακηδίας επιτίθεται με την μελαγχολία και την απελπισία…. Σήμερα, επειδή δεν έχουμε να παρουσιάσουμε ασκητικά αγωνίσματα σωζόμαστε μόνο με την υπομονή, την ανεξικακία και την εξομολόγηση…

 

ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Δικό μας χρέος είναι να αγωνιζόμαστε, και ο Θεός θα ενεργήσει σύμφωνα με την υπόσχεσή Του: «Ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσωμεν» (Ιω. 14, 23). Θα έρθει κοντά μας, μέσα μας, και θα παίξει τη δική Του μουσική… Γι’ αυτού του είδους τη μουσική μιλάνε οι ψαλμοί: «Ισχύς μου και ύμνησίς μου ο Κύριος» (117,14), «Άσομαι και ψαλώ τω Κυρίω» (26,6), «Ψαλώ τω Θεώ μου έως υπάρχω» (103,33). Όσοι έχουν την πνευματική προσευχή, έχουν και πνευματική χαρά. Και γι’ αυτό βγαίνουν στα μάτια τους δάκρυα…. Χρειάζεται όμως υπομονή και επιμονή. Ο διάβολος προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας εμποδίσει από το σωτήριο αυτό έργο. Μας ενσπείρει το λογισμό ότι η ενασχόληση με την ευχή (του Ιησού) είναι χάσιμο χρόνου και μάταιος κόπος. Μας λέει ότι φτάσαμε σε μέτρα αγιότητας… Τέτοιους λογισμούς πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε με υπομονή…. Σ’ αυτό έγκειται όλη η ουσία: Να έχεις αδιάλειπτη τη μνήμη του Θεού. Σκοπός της προσευχής του Ιησού αυτός είναι («Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν»)….  Κανένας δεν πάει κατευθείαν στο Πανεπιστήμιο… πρέπει πρώτα να μάθει το αλφάβητο…. Και δεν είναι σωστό σε ώρα κοινής λατρείας να αυτοσχεδιάζουμε (στην προσευχή). Οι προσευχές της λατρείας είναι καθορισμένες από την Εκκλησία…. Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας να προσέχεις στα ψαλλόμενα και αναγνώσματα…. Εκείνος που έχει εσωτερική προσευχή, η προσευχή γι’ αυτόν είναι κάτι το φυσιολογικό, όπως η αναπνοή… δεν διακόπτεται. Γι’ αυτό έχει λεχθεί: «Κολληθήτω η ευχή μετά της αναπνοής σου» και «Εγώ καθεύδω και η καρδιά μου αγρυπνεί» (Σοφία Σειράχ, 5,2)… Ένα ξίφος έχουμε: την προσευχή του Ιησού. Γράφει ο της Κλίμακος: «Μάστιζε τους αοράτους εχθρούς με αυτό το ξίφος. Ισχυρότερο όπλο δεν θα βρεις στον ουρανό και στη γη». Ολόκληρη η ζωή είναι ένας αγώνας με τους λογισμούς. Γι’ αυτό η ευχή του Ιησού μάς είναι απαραίτητη. Πολύ μεγάλο βοήθημα και ο ψαλμός 90: «Ο κατοικών εν βοηθεία του Υψίστου». Η προσευχή αυτή σώζει από μεγάλους κινδύνους. ‘Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεό όψονται’ (Ματθ. 5,8)…. Η επιστημονική γνώση μπορεί να γίνει κτήμα όλων, η ηθική όμως γνώση και η καθαρότητα της καρδίας μόνο των χριστιανών… Εμείς ξοδεύουμε την νύχτα στον ύπνο, ενώ οι παλαιοί Πατέρες την εξόδευαν στην προσευχή…. Από την στιγμή μάλιστα που παίρνεις την απόφαση για μια πιο προσεκτική ζωή, ξεσηκώνονται εναντίον σου πειρασμοί και προσβολές.

 

ΕΡΕΥΝΑΤΕ ΤΑΣ ΓΡΑΦΑΣ

Μερικοί λένε: «Δεν πιστεύω γιατί δεν υπάρχουν αποδείξεις». Τους απαντάμε: «Πριν απορρίψεις κάτι, οφείλεις να το έχεις εξετάσει». Ο ευαγγελιστής Ιωάννης λέγει αυστηρά: «Δοκιμάζετε τα πνεύματα» (Α΄ Ιω. 4,1). Δηλαδή, θέλεις να βρεις την αλήθεια; Θέλεις να μάθεις από πρώτο χέρι, αν τα λόγια του Χριστού «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι … μακάριοι οι πραείς…» δεν είναι αερολογίες, αλλά ζωή; Κάμε τα πράξη. Δοκίμασέ τα…. Αν αυτό δεν το κάνεις, δεν έχεις το δικαίωμα να τα απορρίπτεις. Και πολύ περισσότερο, δεν μπορείς να λες ότι το Ευαγγέλιο λέει ανοησίες….. Από την παραλία ξεκινάει κανείς και περπατάει για να μπει στην θάλασσα. Στην αρχή βρέχει τα πόδια του μέχρι τα γόνατα, και μετά προχωράει όλο και πιο βαθειά. Μερικοί πηγαίνουν κατευθείαν στα βαθειά. Διάβαζε βιβλία (Πατέρων), αλλά μην μπαίνεις σε λεπτολογίες και αναλύσεις. Καλύτερα να παρακαλείς τον Θεό να σε φωτίζει….  Όλα αυτά πρέπει να κατανοούνται με τρόπο πνευματικό... Μερικοί όμως, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για πνευματικά υψηλά πράγματα, δεν τα κατανοούν σωστά. Και γι’ αυτό εύκολα πλανώνται. Για παράδειγμα:…. Ο απόστολος Παύλος λέγει, πως οι Ιουδαίοι μέχρι σήμερα έχουν κάλυμμα στα μάτια τους που τους εμποδίζει να κατανοούν σωστά την Αγία Γραφή. Φυσικά αυτό το κάλυμμα δεν είναι κάποιο υλικό ύφασμα. Διαβάζομε για τα Σεραφείμ ότι καλύπτουν τα πρόσωπά τους με τα φτερά τους. Αλήθεια, τι είδους φτερά έχουν οι ασώματοι άγγελοι; Και τι άραγε σημαίνουν τα λόγια αυτά;  Απλά, ότι δεν μπορούν να ατενίσουν ολόκληρη τη δόξα του Θεού.   

 

ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ

Άνοιξε το Ευαγγέλιο και διάβασε: «Ο Ιησούς είδε τον Ναθαναήλ να πλησιάζει και λέει σ’ αυτόν: ‘Να ένας γνήσιος Ισραηλίτης, χωρίς δόλο μέσα του’. ‘Από πού με ξέρεις;’, τον ρωτάει ο Ναθαναήλ. Και ο Ιησούς του απάντησε: ‘Προτού σου πει ο Φίλιππος να έρθεις, σε είδα που ήσουν κάτω από τη συκιά’. Τότε ο Ναθαναήλ του είπε: ‘Διδάσκαλε, εσύ είσαι ο Υιός του Θεού, εσύ είσαι ο βασιλιάς του Ισραήλ’. Και ο Ιησούς του αποκρίθηκε: ‘Επειδή σου είπα πως σε είδα κάτω από τη συκιά, γι’ αυτό πιστεύεις; Θα δεις μεγαλύτερα πράγματα απ’ αυτά’ («Μείζω τούτων όψει») (Ιω. 1, 48-51). Αυτά τα λόγια ισχύουν για τον καθένα μας. Αυτό, είναι η αρχή της κάθαρσης του νου: όταν ο άνθρωπος αρχίζει και βλέπει πράγματα που προηγουμένως δεν τα έβλεπε… που ποτέ δεν το φανταζόταν ότι υπήρχαν. Έτσι, σταδιακά, ο Κύριος αφαιρεί το πέπλο της εσωτερικής τύφλωσης…. Ολόκληρη η αγία Γραφή περιβάλλεται από ένα μυστήριο. Τα νοήματά της είναι ανεξάντλητα. Η αγία Γραφή μοιάζει με κρεμμύδι. Κάθε φορά που ξεφλουδίζεις ένα φύλλο, ανακαλύπτεις και δεύτερο. Έτσι και με την μελέτη της αγίας Γραφής. Πίσω από το πρώτο της νόημα κρύβεται ένα δεύτερο, βαθύτερο κ.ο.κ… Δηλαδή, εκτός από τα απλά ιστορικά γεγονότα που περιγράφει, υπάρχει και άλλο βαθύτερο νόημα. Η προτύπωση. Και αυτό αποκαλύπτεται στον άνθρωπο ανάλογα με τον βαθμό της κάθαρσης του νου.

Παράδειγμα: Η διάβαση της Ερυθράς θάλασσας από τους Εβραίους είναι ταυτόχρονα και προτύπωση του βαπτίσματος της Καινής Διαθήκης, χωρίς το οποίο δεν μπορεί να εισέλθει ο άνθρωπος στη Βασιλεία του Θεού…. Όταν ο Μωυσής πήρε πάλι εντολή να ξαναχτυπήσει τη θάλασσα με το ραβδί του (αυτή τη φορά οριζόντια), με τις δύο κινήσεις που έκανε (προηγουμένως είχε χαράξει κάθετη γραμμή) σχημάτισε ένα σταυρό….  Όταν ένας άνθρωπος βυθίζεται στο νερό της κολυμβήθρας, σαν σε μια άλλη θάλασσα, αφήνει εκεί μέσα τον παλαιό άνθρωπο της αμαρτίας και βγαίνει καθαρός και αγνός. Ο Φαραώ και η πανστρατιά του συμβολίζουν την τυραννία του κακού και της αμαρτίας. Όλη η ανθρωπότητα, πριν την έλευση του Χριστού βρισκόταν κάτω από την εξουσία του διαβόλου, ανεξάρτητα από τα οποιαδήποτε έργα δικαιοσύνης. Έτσι λοιπόν, με το άγιο βάπτισμα ο άνθρωπος ελευθερώνεται από τον διάβολο, όπως οι Ισραηλίτες ελευθερώθηκαν από τον Φαραώ, τότε που εβγήκαν από τη θάλασσα, και ξέφυγαν από την καταδίωξη του Φαραώ. 

 

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΑΙ ΚΟΛΑΣΗ

Οι άπιστοι και οι σκεπτικιστές, οι υλιστές και άλλοι, κολλάνε μόνο στην ύλη …. Και αρνούνται την ύπαρξη της ψυχής, των αγγέλων, των δαιμόνων. Ακόμη και του Θεού. Όταν τους μιλάς για τα αιώνια βασανιστήρια, γελάνε. Δέχονται μόνο τον βασανισμό της συνείδησης. Όμως ακόμη και τα σώματα (των αμετανόητων κακών) θα υποστούν τιμωρίες. Η φωτιά θα είναι τέτοια που ούτε θα χορταίνει, ούτε θα σβήνει ποτέ … Όλα θα είναι και αισθητά. Αλλά και τι απερίγραπτη μακαριότητα και χαρά αναμένει τους δικαίους! Τα λόγια του αποστόλου Παύλου «α οφθαλμός ουκ είδεν, και ους ουκ ήκουσεν, και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη» (Α΄ Κορ. 2,9) ισχύουν και για τις δύο καταστάσεις…

«Φωνή Κυρίου διακόπτοντος φλόγα πυρός» (Ψλμ. 28,7): Εδώ στη γη η φλόγα έχει και πυρ και φως. Έτσι και μεταξύ του άδη και του παραδείσου, η φλόγα μοιράζεται ως εξής: Το φως βρίσκεται στον παράδεισο. Και ευφραίνει τους δικαίους. Ενώ το πυρ, χωρίς το φως, στην κόλαση. Και καίει τους αμαρτωλούς. Η Γραφή λέγει: Η άβυσσος της φλόγας του άδη είναι το σκοτάδι. Οι αμαρτωλοί δεν θα βλέπουν ο ένας τον άλλον!  Κύριε, σώσε μας και ελέησέ μας! Τιμώρησέ μας εδώ, όχι εκεί αιώνια…. Η απελπισία για τη σωτηρία μας και η απογοήτευση προέρχονται από τον διάβολο. Να έχουμε μνήμη θανάτου, γιατί ο θάνατος βρίσκεται δίπλα μας. Και στον μοναχό, και στον λαϊκό, και στον νέο και στον ηλικιωμένο. Πολλές φορές έρχεται ξαφνικά και απροσδόκητα. Ο καθένας ας αναλογίζεται την έξοδό του από αυτόν τον μάταιο κόσμο, και την είσοδό του στην αιωνιότητα!   

 

ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΠΑΤΕΡΑ

Υπάρχουν πολλοί και διάφοροι δρόμοι σωτηρίας. Μα ο πιο σύντομος και ευθύς δρόμος, που οδηγεί όχι μόνο προς τη σωτηρία αλλά και προς τη χριστιανική τελειότητα, είναι η καθοδήγηση από τους γέροντες. Γι’ αυτό και ο διάβολος τον μισεί πολύ. Αν ρωτήσεις κάτι τον γέροντά σου, ο Κύριος θα του φανερώσει το θέλημά Του, ανάλογα με την εμπιστοσύνη που του έχεις. Ακόμη και σε έγγαμο κληρικό να προστρέξει κανείς, ζητώντας με ειλικρίνεια το θέλημα του Θεού, ο Θεός θα του μιλήσει ανάλογα με την πίστη του. Οι άγιοι Πατέρες λένε, ακόμη και παιδί να ρωτήσεις με πίστη, ο Θεός θα σου φανερώσει το θέλημά Του. Αν όμως θελήσεις να δοκιμάσεις εσύ τον Θεό, τότε ο Θεός, και προφήτη ακόμη μπορεί να βάλει να σου πει ψέματα… Η αυτοεξέταση οδηγεί σε αυτομεμψία. Η αυτομεμψία οδηγεί σε αναγνώριση της αδυναμίας μας και σε μετάνοια. Και η μετάνοια τελικά στρέφει την σκέψη μας στον Θεό… Γι’ αυτό είναι αρκετό για τον άνθρωπο να θυμάται τις αμαρτίες του. Να εξετάζει τη ζωή του, και να λέει: «Κύριε, συγχώρησέ με που λύπησα τον αδελφό μου, που έκαμα την τάδε και την τάδε αμαρτία»…. Να αγωνίζεσαι με όλες σου τις δυνάμεις εναντίον του πάθους, από το οποίο υποφέρεις περισσότερο…. Τι ήταν αυτό που έσωσε τον Τελώνη; Η αναγνώριση της αμαρτωλότητάς του…. Ο Τελώνης ομολόγησε ότι είναι αμαρτωλός, αλλά με ελπίδα στο έλεος του Θεού... Ο Κύριος είπε: «Δεν ήρθα για τους δικαίους, αλλά για τους αμαρτωλούς» (Λουκ. 5,32)…. Ο Θεός αντιτάσσεται στους υπερήφανους… Ο υπερήφανος, κατά κάποιον τρόπο, εξομοιώνεται με τον διάβολο…. Ο άνθρωπος έχει υποχρέωση να βρίσκεται πάντα σε νήψη και εγρήγορση… Όλοι οι άνθρωποι είναι αδύναμοι. Και εμείς πρέπει να έχουμε κατανόηση και να τους συγχωρούμε.

---

Εικόνα από: http://komposxoini.blogspot.gr/2013/04/5-1845-1-1913-100.html