ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, ΤΟ ΝΕΟ ΕΝΔΥΜΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ (2) ΣΥΝΘΕΣΗ ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ.

Ας δούμε λοιπόν τι σημαίνει Χριστολογία, στην γλώσσα των Οικουμενιστών. Είναι καθολικής, Λατινικής εμπνεύσεως και σημαίνει την κυριαρχία στην Θεολογία των ιστοριοκρατικών τάσεων, που με τον συνδυασμό της παραδοσιακής έμφασης και προσήλωσης στην θεσμική οργάνωση του εκκλησιαστικού βίου, διαμορφώνει μία Εκκλησιολογία η οποία καθορίζεται μονομερώς από την Χριστολογία. Από τον αντιπρόσωπο, τον μοναδικό αντιπρόσωπο του Χριστού στην Γή. Τον Ένα. Στην Ορθοδοξία έχουμε τους πολλούς. Τον κλήρο. Το Άγιο Πνεύμα πάντως διαδραμάτιζε ρόλο υποβοηθητικό και σχεδόν διακοσμητικό, αφού η Εκκλησία θεωρήθηκε μία απλή βιολογική προέκταση του ιστορικού Χριστού [κληρονομούμενη], πάνω στην οποία δομήθηκε ο θεσμός της Εκκλησίας. 

Οι Ορθόδοξοι Σλαβόφιλοι θεολόγοι όμως, εκπαιδευμένοι στον Προτεσταντισμό, εντόπισαν το πρόβλημα και κατηγόρησαν την Δύση για Χριστομονισμό [Δυστυχώς αυτή η κενολογία είναι η σημερινή Θεολογία], θεωρώντας ότι η Ορθοδοξία είναι η Εκκλησία του Αγίου Πνεύματος. [Χαριτωμένοι Θεολόγοι]. Έτσι γεννήθηκε η Πνευματολογία. Το άλλο άκρο! Θύμα αυτής της πνευματολογίας, σύμφωνα με τον Γιαγκάζογλου, υπήρξε ο Ρωμανίδης, ο συμφοιτητής του Ζηζιούλα, με τον οποίο όμως συνδέεται διά ισχυρής λυκοφυλίας, ο οποίος γέννησε στην Ορθοδοξία το φαινόμενο του Γεροντισμού που παρεμποδίζει το έργο της ενορίας (της ανύπαρκτης). [Στην πραγματικότητα το ένδυμα του Γεροντισμού το φόρεσαν οι Ιερείς, ο κληρικαλισμός, για να μην χάσουν τα προνόμιά τους]. 

Και στο προσκήνιο εμφανίζεται ο Ζηζιούλας, έτοιμος να σώσει την Εκκλησία, διά της Εκκλησιολογίας του, η οποία βασίζεται στην σύνθεση Χριστολογίας και πνευματολογίας. Η ιδέα του στηρίζεται στις Άγιο-Τριαδικές έριδες των προτεσταντών, που φύτρωσαν όταν προσπαθούσαν να ορίσουν το πρόσωπο, ανταλλάσσοντας την πίστη με την συνείδηση, και τον Κύριο με τον Πατέρα, προωθώντας στην θέση της πίστεως, την αγαπολογία! Ποιος προηγείται στην Αγία Τριάδα, η ουσία ή το πρόσωπο; Κονταροχτυπήθηκαν οι μεγάλοι προτεστάντες Θεολόγοι. Νίκησε τελικώς το πρόσωπο και η ουσία εξορίστηκε στην άγνωστη θεότητα! Ο Πατήρ έγινε αιτιώδης Αρχή τού υπαρκτού, και των προσώπων δηλαδή, καθότι γεννά και εκπορεύει με την θέλησί του. Καταργήθηκαν οι άκτιστες ενέργειες διότι δεν μπορούσαν να ταιριάξουν με τον Ακινάτη, ο Θεός είναι ξανά το Summum Bonnum των σχολαστικών και του Τρεμπέλα, ο Χριστός δεν έχει ταυτόχρονη ύπαρξη με τον Υιό, άρα δεν είναι τελικώς Πατήρ, για να ταιριάξει με το Απόλυτο του Σέλλινγκ. Ο επίσκοπος, εσχατολογική εικών της Δευτέρας Παρουσίας και όχι πλέον αντιπρόσωπος. Έτσι γλιτώνουν και οι ναοί, το λάδι και το θυμίαμα που καίνε μάταια πλέον στις εικόνες, αφού υπάρχει  ζωντανή εικόνα. Και η Εκκλησία στα χέρια του Ζηζιούλα δεν είναι πλέον θεσμική, είναι σχηματική. Υπερβαίνει και τις σχισματικές τάσεις με ευκολία. Ο επίσκοπος είναι σκίτσο του Χριστού, καθότι απλώς παρίσταται. 

Η καρικατούρα αυτή της πίστεώς μας, έχει και τους Αποστόλους της. Ας δούμε πώς μας περιγράφει την μεγάλη Σύνθεση ο μεγάλος μαθητής. 

Η βιβλική και πρώιμη πατερική παράδοση, λέει ο Ζηζιούλας, ο μέγας σκιτσογράφος, εμφανίζει δύο τρόπους με τους οποίους η Χριστολογία και η Πνευματολογία συνδέονται και οργανικά περιχωρούνται [Είναι ιστορία ο άνθρωπος. Εννοεί την φιλολογική σχολή του γράμματος της Αντιοχείας και την αντίστοιχη του πνεύματος της Αλεξανδρείας]. Στην μία περίπτωση η Χριστολογία προηγείται και συνιστά πηγή τής Πνευματολογίας, στην δεύτερη η προτεραιότητα ανήκει στην Πνευματολογία που αυτή συγκροτεί την Χριστολογία. 

Μπορούμε λοιπόν ΤΩΡΑ να κατανοήσουμε καλύτερα την γλωσσολαλία! Χριστολογία και Πνευματολογία είναι κλάδοι ερμηνευτικής των Γραφών. Καί ταυτίζονται με την προτεσταντική σωτηριολογία, η οποία κατήργησε ακόμη και τα Μυστήρια [έτσι κι’αλλιώς ο πάπας δεν διαθέτει Μυστήρια, μόνον θεωρητικά], για να κηρύξει την σωτηρία μόνον με την ανάγνωση και την ορθή ερμηνεία των Γραφών. Συναντούμε τον Βυζαντινό κληρικαλισμό όμως, εξ’αιτίας αυτής της βαθειάς ειρωνείας της ιστορίας, ο οποίος επικράτησε από τους Στουδίτες μετά την πύρρειο νίκη επί της εικονομαχίας, οι οποίοι καθιέρωσαν με κανόνες, ότι μόνον ο κλήρος έχει δικαίωμα να ερμηνεύει τις Γραφές. Ο Βυζαντινός κληρικαλισμός απλώς δεν τόλμησε να ισχυρισθεί πώς η ερμηνεία αυτή είναι και η σωτηρία την οποία υπόσχεται ο Κύριος. Διότι στο Βυζάντιο υπήρξε μέχρι τέλους η Εκκλησία των Αγίων. Σήμερα τα πράγματα είναι χειρότερα διότι ο κλήρος πήρε στα χέρια του και τον αγιασμό και την άφεση των αμαρτιών, καταργώντας την Εκκλησία των Αγίων ακριβώς, κρυμμένος πίσω από την γλώσσα των Μυστηρίων, η οποία είναι ακατανόητη στους σημερινούς πιστούς. Διότι η γλώσσα αυτή αποκαλύπτει άμεσα την πλάνη, καθότι οι ευχές στηρίζονται στην ύπαρξη των Αγίων! 

Η θεολογία του Ζηζιούλα, δεχόμενη τις αερολογίες και την διχοτόμηση ιστορικής και θεσμικής Εκκλησίας, μας αποκαλύπτει την νέα ΑΙΡΕΣΗ, η οποία παραδόξως για τους κοιμισμένους Ορθοδόξους είναι η ΕΙΚΟΝΟΛΑΤΡΕΙΑ. Η οποία στηρίζεται στην εσχατολογία, το χάπι εντ της Ιστορίας. Όπως την ορίζει ο Γιαγκάζογλου, είναι η πνευματολογική διάσταση της Χριστολογίας, συμπλέκοντας τα έσχατα με την ιστορία. Καταργείται λοιπόν σήμερα απολύτως η Εκκλησία των Αγίων. Η Βασιλεία των Ουρανών μετατίθεται στο τέλος της Ιστορίας, καταργείται η ΜΕΤΑΝΟΙΑ, Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ, ο δρόμος των Αγίων δηλαδή και αναδύεται μία νέα πίστη των εσχάτων, την διάσταση των οποία παρέχει κατ’εξοχήν η πνευματολογία! Μία θεοποιός άκτιστη ενέργεια, φωτίζει την εικόνα των εσχάτων, που είναι ο Επίσκοπος στο μέσον της Συνάξεως των πιστών, και η εικόνα αυτή κατά τον ευφάνταστο Ζηζιούλα, τοποθετείται στο εικονοστάσι της Βασιλείας από τον Κύριο, και δέχεται έκτοτε τις προσευχές τού Κυρίου για την σωτηρία μας! Ένας παρανοϊκός εστέτ, ο άνθρωπος. Όπως λένε οι Πατέρες στον κόσμο ο Φόβος γεννά την πίστη, στην Εκκλησία όμως η πίστη γεννά τον Φόβο (του Θεού). Ο Ζηζιούλας μας προσφέρει την πιο ευτελή εκκοσμίκευση της πίστεως μας! Διότι ξεχάσαμε όλοι μας ότι: Η ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΙΕΡΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΠΟΔΕΣ ΤΟΥ ΘΑΒΩΡ. Και καταλήξαμε να δεχόμαστε με ευχαρίστηση τον αδύναμο ιστορικό Χριστό, που μας προσφέρουν οι διδάκτορες των Γερμανικών παν/μίων. 

Πώς μαγειρεύτηκε δογματικά η νέα πλάνη; Όπως ξέρουμε ο Σωτήρ, ο Κύριος που ενσαρκώθη και ολοκλήρωσε την Δημιουργία, ένωσε στην υπόσταση Του, ασυγχύτως και αδιαιρέτως τις δύο Φύσεις, την θεϊκή και την ανθρώπινη, της Θεοτόκου συνεργούσης! Αυτή ακριβώς την έκφραση της Αλήθειας της σωτηρίας μας, χρησιμοποιούν επιτηδείως οι Οικουμενιστές της Ελληνικής Ορθοδοξίας για να διαδώσουν την πλάνη τους: 

Λέει λοιπόν ο Γιαγκάζογλου: «Η βιβλική λειτουργική και πατερική παράδοση μαρτυρεί ότι η σχέση Χριστολογίας και Πνευματολογίας, τόσο στην Οικονομία της σωτηρίας όσο και στην ζωή της Εκκλησίας δεν είναι παρά μία σχέση ασύγχυτης αμοιβαιότητας και άρρηκτης συνοχής, που θεμελιώνεται στο μυστήριο της Αγίας Τριάδος [ταυτίζεται δηλαδή η Οικονομική Τριάδα με την προαιώνιο. Η ΘΕΛΗΣΗ παίρνει την θέση της ΟΥΣΙΑΣ]. Σε μία τριαδολογική βάση, όπου τα πάντα ενεργοποιούνται και ερμηνεύονται με την ευδοκία του Πατρός την αυτουργία του Υιού [η άκρα ταπείνωση κατήντησε αυτοκτονία] και την συνέργεια του Αγίου Πνεύματος [θα μπορούσε και να αρνηθεί]. ΤΟ ΝΕΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΥΝΙΣΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ, ΕΝΑ ΠΛΕΓΜΑ ΣΧΕΣΕΩΝ. 

Δεν είναι πλέον οργανισμός του Θεού του ζώντος, αλλά ένας ιστός της αράχνης, ο οποίος συλλαμβάνει τις αδέσποτες ψυχές και αφού τις μουμιοποιήσει η Βασίλισσα Αράχνη, τις αποθηκεύει στην Πυραμίδα του νεκροτομείου, μέχρι την έλευση των εσχάτων. Ο Νίτσε μας είχε προσφέρει την Εκκλησία του superman, ο Ζηζιούλας στον δρόμο των κόμικς, μας προσφέρει την Εκκλησία του spiderman. Και έχουμε μέλλον με την βοήθεια της δημιουργικής Φαντασίας. Η σκιτσογραφία καλά κρατεί. Ο αιώνιος έφηβος είναι μία ευχάριστη ασθένεια που οδηγεί στην ευθανασία! Έρχεται και ο νυχτερίδας (batman) ο τιμωρός. 

Συνεχίζεται 

Αμέθυστος