ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, ΤΟ ΝΕΟ ΕΝΔΥΜΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ (4) Σύνθεση Χριστολογίας και πνευματολογίας στο έργο του Μητρ. Περγάμου Ζηζιούλα.(3)

ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ. 

  Εκκλησιολογικές συνέπειες της σύνθεσης. 

Ας ξεκινήσουμε παρατηρώντας πώς βρισκόμαστε μάλλον σε μία περίπτωση η οποία παρουσιάζει κάποια προβληματική επαφή με το περιβάλλον. Και γι’αυτό σαν αντιστάθμισμα, ίσως για να καλύψει το πρόβλημα, επιμένει στην προσαρμογή στις ιστορικές συνθήκες, στήν νεωτερικότητα κ.τ.λ. Μέχρι τώρα μας έδειξε μέχρι εξαντλήσεως ότι η σύνθεση είναι η Εκκλησιολογία. Ότι ταυτίζονται, σύμφωνα και με την φιλοσοφία της ταυτότητος που νομίζει ότι υπηρετεί. Αυτό που λέγεται κοινώς, δηλ. να γίνουμε συνειδητοί Χριστιανοί. Ή η νεοελληνική ταυτότης. Η σύγχρονη κενολογία, την οποία διαδίδει η σημερινή διανόηση, διότι είναι δωρεάν, δεν απαιτεί τίποτε ούτε η πρόσληψη, ούτε η διάδοση, ούτε η επιβεβαίωση. Είναι αέρας κοπανιστός. Διότι αφορά το Εγώ και σημαίνει ότι μπορώ να συνειδητοποιήσω κάτι χωρίς αυτό το κάτι. Ότι είμαι Χριστιανός, χωρίς να είμαι Χριστιανός.Ας τό πούμε διαφορετικά, εάν κάποιος είναι σοφός ,και κατόπιν συνειδητοποιήσει ότι είναι σοφός, τι θα αλλάξει; Θα γίνει πιο σοφός; Ή συνείδηση ζει μέσα στον χρόνο και προηγείται κάθε πράγματος, δηλαδή κάθε πραγματικότητος, δηλαδή κάθε ποιότητος. Προ-ηγούμαι σημαίνει ότι εξασκούμαι σ’αυτά που έχω, με αυτά που έχω, για να εξουσιάσω. Τον χρόνο και τους άλλους. Όμως η αλήθεια, όπως και ο Χριστιανισμός δεν είναι δικά μου. Δεν μπορώ να τα έχω. Πρέπει να με αποκτήσουν, να γίνω δικός τους, με τους όρους τους. Έτσι π.χ. Σωκράτης, δεν είναι το Οικογενειακό του όνομα, αλλά το όνομά του έργου του. Όπως Μάξιμος ο Ομολογητής, Γρηγόριος ο Θεολόγος, Γρηγόριος Νύσσης. Η συνείδηση είναι η κληρονομιά και η επιβίωση της Σοφιστικής. Σήμερα αυτή η αυτοκρατορία του αίματος κατανοείται σαν πνευματικότης. Η δύναμις σαν Αρετή. Η σοφία έγινε ξανά Χριστιανική, σοφιολογία και Εκκλησιολογία. Ξεχάσαμε όλοι μας την εν Χριστώ μωρία.Οι Ελληνες συνεχίζουν νά ζητούν σοφία καί οι Εβραίοι σημεία. Ας δούμε λοιπόν τι αέρα θα μας κοπανήσει στα μούτρα ο Γιαγκάζογλου. 

«Αν ο Χριστός εν-ιδρύει την Εκκλησία, το πνεύμα συν-ιδρύει και συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας». Ο ΠΑΠΑΣ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ. Παπόδουλοι όλου του κόσμου ενωθείτε. Η συνέχεια είναι καλύτερη. «Το πνεύμα το Άγιο δεν επιφοιτά απλώς  [είναι και αυτό σύνθετο, δηλαδή επινόηση δική μας, δεν υπάρχει, απλώς το επινοούμε για να υπάρξουμε. Είναι μία επιστημονική εξίσωση. Εάν κάποτε βρεθούν οι συνθήκες θα μπει σε εφαρμογή. Ίσως και να  κατασκευάζονται, όπως οι εξισώσεις που γέννησαν τίς συνθήκες  της ΑΓΟΡΑΣ], αλλά δομεί την Εκκλησία! [Οι Άγιοι μας ήταν απλοί άνθρωποι και λανθασμένα, όπως μαθαίνουμε σήμερα μας δίδαξαν ότι το πνεύμα επιφοιτά. Τι προηγείται Γιαγκάζογλου, η δομή ή η επιφοίτηση; Κανένα, λέει, υπάρχουν ταυτόχρονα. Με την επιφοίτηση γίνεσαι αυτομάτως Επίσκοπος]. Παρέχοντας τις βασικές δομές και τα λειτουργήματα της. [Το πνεύμα, παρέχει δομές. Τα χαρίσματα είναι μόνιμα, αιώνια, μεταδίδεται η Ουσία. Δεν είναι κατά Χάριν. Δεν μας κάνουν δούλους Κυρίου. Απίστευτος Χάρι Πότερ]. Οι δομές αυτές είναι τα χαρίσματα, τα οποία οικοδομούν [κτίζουν, και ας μην ξεχνούμε ότι οι Μασόνοι ήταν κτίστες, οικοδόμοι] και εκφράζουν την ενότητα και την ποικιλία του σώματος της Εκκλησίας. [η Επινόηση αυτή, ορίζει το Άγιο Πνεύμα σαν την αιτιώδη αρχή της πολλαπλότητος, για να στηριχτεί στην συνέχεια ο πολυπολιτισμός, η ένωση των Εκκλησιών και των θρησκειών. Το Άγιο Πνεύμα είναι ο πληθυντικός της ζωής, η κοινότης, η ενότης, η ευγένεια, η αριστοκρατία, όπως λέει και ο Γιανναράς. Αλλά στην πραγματικότητα είναι η πληθυντικός της γλώσσας, είναι η εγκατάλειψη των πραγμάτων, χάριν των ονομάτων τους]. Διά του Βαπτίσματος και του χρίσματος διαιρούνται τα χαρίσματα στους λαϊκούς [υπάρχει μία ποσότης δηλαδή που διαιρείται] και διά της χειροτονίας των κληρικών και κυρίως διά της χειροτονίας του επισκόπου συγκροτείται και εγκαινιάζεται σε συγκεκριμένο χρόνο και τόπο μία Εκκλησία [ο Άγιος μας περισσεύει Εκκλησία είναι ο Ναός. Ο Κύριος είπε ψέματα στην Σαμαρείτιδα] «Το Άγιο Πνεύμα με τις επιφοιτήσεις του διαρκώς συν-ιδρύει και ανασυγκροτεί την Εκκλησία [συνεταιρισμός είναι η Εκκλησία; Και τι αστάθεια αυτή η Εκκλησιολογία. Θέλει συνεχώς ανασυγκρότηση. Και ανακαίνιση. Καλά απορούμε τι σόι μαστόρια είναι τα συνεταιράκια] δεν επενεργεί σε μία ήδη υπάρχουσα δομή, αλλά θεμελιώνει εξ αρχής [ούτε το Γεφύρι της Άρτας να ήταν] και ανακαινίζει διαρκώς, [Πέφτουν τα σοφατίσματα, μήπως να αλλάξουμε μάστορα;] δημιουργώντας αφενός την ιστορική συνέχεια [την διαιώνιση δηλαδή, διότι η φαντασίωση της εκκλησιολογίας αναλογεί στην διαιώνιση του είδους], και αφετέρου, φέρνοντας τα  έσχατα μέσα στην ιστορία! [Καλά βρε΄Γιαγκάζογλου, δεν έμαθες να οδηγείς αυτοκίνητο; Γκάζι και φρένο μαζί; Γι’αυτό είναι σε τέτοιο χάλι η ιστορία; Και τι θράσος μέσα στο κέντρο μίας τέτοιας ιστορικής κρίσεως της ανθρωπότητος να μιλάμε για πρόοδο και εξέλιξη και συνέχεια της ιστορίας προς τα έσχατα! Να μην καταλάβαίνουμε πώς δεν μπορούν να είναι ταυτόχρονα στην ύπαρξη η ιστορία και το τέλος της ! Πως η ανθρώπινη ιστορία δεν είναι η φλεγόμενη και μη καταναλούμενη Βάτος; Πώς ανήκουν σε διαφορετικά επίπεδα! Και πώς τελικά, όπως βλέπουμε, η ιστορία καίγεται καί καταναλώνεται!] 

Το Άγιο Πνεύμα εισάγει το μέλλον, προσανατολίζει την ιστορία και σταδιακά την ενσωματώνει στην Βασιλεία του Θεού. [και όση δεν ενσωματώθηκε; Ποιος θα κατέβει στον ιστορικό Άδη για να διδάξει το Φώς της αλήθειας; Και τι πιστεύουμε, την Αιώνια επανάληψη του ιδίου;]  εν ταίς εσχάταις ημέρας ταύταις εκχεώ από του πνεύματος μου επί πάσαν σάρκαν (πρ. 2,17) [Βρέ ανθρωπάκο! Γιατί δεν εξέχυσε το πνεύμα του και σ’αυτούς που βίωναν το θαύμα; Αναρωτιόντουσαν οι πολλοί: πώς συμβαίνει λοιπόν να τους ακούμε ο καθένας μας στην δική μας μητρική γλώσσα; Ενώ οι μαθητές μιλούσαν στην δική τους μητρική γλώσσα. Και για τι πράγμα μιλούσαν οι μαθητές μεταξύ τους; διά πάσαν την αλήθειαν! Γι’αυτό που λάλησε στην συνέχεια ο Πέτρος! Ότι ο Θεός έγινε στ’αλήθεια άνθρωπος! Και άνθρωπος! Διότι κανείς δεν μπορεί να πιστέψει πώς ο Θεός μπορεί να γίνει άνθρωπος! Κάτι που συνεχίζουμε να αμφιβάλουμε. Και γι’αυτό η σύγχρονη απιστία, διά της ανθρωπολογίας, φθείρει και αλλοιώνει τον λόγο των Πατέρων: Έγινε ο Θεός άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός, δίνοντάς του το αντίθετο νόημα: για να γίνει ο άνθρωπος Θεός, έγινε ο Θεός άνθρωπος. Καταλαβαίνουμε την διαφορά; Ο άνθρωπος αυτονομείται, μπορεί να ζήσει μόνος, ωρίμασε. Ξέρει πλέον τον τρόπο. Απογαλακτίζεται. Οι πατέρες όμως μας υπενθυμίζουν και μας προειδοποιούν! ΜΟΝΟΝ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΓΙΝΕΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΘΕΟΣ. ΜΟΝΟΝ ΜΑΖΙ ΤΟΥ. ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ΚΑΙ ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ. Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο Α ΚΑΙ Ο Ω. 

ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΚΑΤΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ. Όταν του ζήτησαν να καθίσουν στα δεξιά του, σαν δεύτεροι. Και όταν του ζήτησαν να τους πει την ημερομηνία του Αντιχρίστου. Ο Οικουμενισμός φαίνεται να’χει απαντήσει: Δεύτερος είναι ο Πάπας και κάθε φορά που χειροτονείται ένας Επίσκοπος, έχουμε σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, τα έσχατα! 

Συνεχίζεται 

Αμέθυστος.